Tο άγγιγμα του Σκορπιού

     Μέσα σε μια άνυδρη μέρα γεμάτη ήλιο, περιπλανιόμουν στην έρημο. Βήματα το ένα μετά το άλλο, σε μεγάλο αμμόλοφο. Είδα παραισθήσεις, πάλεψα με ανεμοθύελλες.. Τα έβαλα με την  νύχτα και βάλθηκα να ξεριζώσω τα φωτεινά αστέρια, στον κρύο ουρανό της.
    Κουράστηκα να ψάχνω για μια όαση. Είδα πολλές φορές να κοντοφτάνω.. Άγγιξα τις πηγές κ τους φοίνικες. Είδα τις σκηνές κ τα πηγάδια τους. Όλα κατασκευασμένα στη φαντασία μου. Δροσίστηκα με καυτή άμμο κ λούστηκα με τις ακτίνες του ήλιου.
    Ένας σκορπιός με βρήκε από το πουθενά, Σύρθηκε αργά, ενώ είχε αντιληφθεί πως ο ένας φοβόταν τον άλλο. Τον κοίταξα να με απειλεί με το κεντρί του. Ένας γοητευτικός χορός. Αέναες κινήσεις. Λες κ μόνο αυτός κατείχε το μυστικό της ερήμου. Ο αφέντης των στιγμών, ο δωρητής της σωτηρίας..
    Πως επιβιώνει άραγε σε αυτό το αφιλόξενο περιβάλλον;  Τι τρώει; Τι πίνει; Που κοιμάται; Έχει φωλιά ή συνεχώς περιφέρεται σαν να του ανήκουν όλα δικαιωματικά; Αφού δάμασε τους φόβους μου, με κατέκτησε ολοκληρωτικά. Τον προκάλεσα να με τσιμπήσει για να δω, αν τολμούσε. Με κοίταξε κατάματα κ έτσι παγιδεύτηκα.    
    Ρούφηξε τον χρόνο μου κ τις στιγμές μου. Κάθε ανάμνηση, έγινε ένας κόκκος άμμου. Μεγάλωσε η έρημος ξαφνικά.. Τον ήλιο κάλυψε μια ομίχλη από κεριά που είχαν την απόχρωση του δέρματος της. Λευκά. Την θυμάμαι να με χαιρετά στο λιμάνι και εγώ σκεφτόμουν πότε θα φτάσω στις Βόρειες ακτές. Το αίμα μου άλλαξε από το τσίμπημα και πήρε το χρώμα των ματιών της.
    Αποφάσισα λίγο μετά, πως θα γίνουμε ένα δίδυμο σκορπιών που θα αφήσει πίσω του κάθε ζεστό κομμάτι της ερήμου και θα ψάξουμε εκείνα τα μονοπάτια που θα μας βγάλουν στις Βόρειες ακτές. Περίμενα το άγγιγμα σου Σκορπιέ. Μέσα μου η αδιαφορία για οποιαδήποτε όαση φούντωσε. Οι ακτές σίγουρα πλησιάζουν..