Είμαι κουρασμένος.Τουλάχιστον έτσι αισθάνομαι. Ναι αισθάνομαι κουρασμένος. Πλησιάζω τα σαράντα και αυτά που θέλω να προλάβω να κάνω, εξαρτώνται από όσα δεν έχω κάνει.. Όπως φυσικά έχεις καταλάβει, τίποτε δεν έχω κάνει τελικά. Πάντα σκέφτομαι τα επόμενα και χάνω τα τωρινά. Τρομερά άλλοθι συγκροτούνται όσο μεγαλώνω. Προφάσεις με απίθανες δικαιολογίες. Ίσως είναι κ το γεγονός πως δεν έχω πολλά like, στις κατακτήσεις μου.Μήπως να κάνω ένα retweet στο παρελθόν; Όλα αλλάζουν, χωρίς να καταφέρνω να ορίσω τίποτε. Όλα τρέχουν εκτός από μένα. Όλο αλλάζει και το δέρμα μου. Σαν φίδι καλεσμένο σε χορό καρναβαλιού..
Ίσως κ να λείπεις εσύ η "κάποια". Ίσως τελικά, να λείπεις μόνο εσύ. Όπως μεγαλώνω, αρχίζω να συνηθίζω την απουσία σου. Βόλτες με ουσίες, σύρσιμο σε φρεσκοβαμμένο πάτωμα. Όσο κ να κρυφτώ, τα βήματα στο σαλόνι, θα με προδόσουν. Ίχνη από γυμνά πόδια, στο παρκέ. Θα οδηγούνται δίπλα στο τασάκι που άφησες. Μόνο αυτό κράτησα. Κάπου είχα διαβάσει, πως οι Ινδιάνοι έλεγαν πως αγάπη, κρατάει όσο κ η στάχτη. Το παράθυρο του σαλονιού από τότε δεν άνοιξε πότε.
Προχθές το βράδυ είδα έναν εφιάλτη. Ένα εφιάλτη που ακόμη δεν έχει βγει από το μυαλό μου. Αυτό τον εφιάλτη θα μοιραστούμε αυτή τη φορά. Εσύ θα κρατάς τις εικόνες κ εγώ τις στιγμές. Έτσι σχεδόν πατσίζουμε. Η ιστορία της Κοραλλένιας, εκείνης της γυναίκας με τη μορφή γοργόνας, ίσως κράτησε μέσα στο όνειρο μου κάποια δευτερόλεπτα, μα είχα την αίσθηση πως χρειαζόμουν 7 ζωές για να την περιγράψω. Εσύ με περίμενες και εγώ σε έκανα να φύγεις. Βραδιές γεμάτες φιλιά και όνειρα, πως θα απαρνιόσουν την φύση σου, για να περπατήσουμε μια μέρα στην άμμο. Ο τόπος είναι σίγουρα εκείνη η θάλασσα που έκρυβες μέσα στα μάτια σου.
Η γνωριμία, η εξέλιξη κ ο χαμός. Αυτή την ακολουθία θα ζήσουμε μαζί και θα την πάμε μέχρι τέλους. Εκεί κάτω στα σκοτεινά νερά του έρωτα και του πόθου. Χωρίς δίχτυ ασφαλείας, όπως ακριβώς ζεις την αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου