Γράμμα σε μια Ξένη
Ξέρεις.. Ήσουν τα πάντα. Για την ακρίβεια είσαι ακόμη, απλά επειδή δίνω ακόμη τη μάχη μέσα μου, προσπαθώ να μην το σκέφτομαι. Προσπαθώ να το θάβω όσο πιο βαθιά γίνεται. Τόσο που όταν ακόμη κ εγώ θελήσω να το ανασύρω, κοπιάζω πολύ. Από την στιγμή που έφυγες κ έσπασα σε χίλια κομμάτια, αισθάνομαι ακόμη τον εαυτό μου εύθραυστο. Σαν να συγκρατείται από μια αόρατη κόλα για να μην γεμίσει η θάλασσα συντρίμμια. Χωρίς σημαδούρα, χωρίς επιζώντες. Μόνο ασπρόμαυρα κύματα με πολύχρωμα συντρίμμια.
Κατάφερα εδώ και πολύ καιρό να μην σε βλέπω παντού. Να σε αισθάνομαι κοντά, μόνο όταν μένω μόνος. Ότι θέλω να σου πω, στο λέω πάντα νύχτα. Καπνίζοντας κ κοιτώντας τον ορίζοντα. Αισθάνομαι ακόμη εκείνο το κρύο αγέρι στο δέρμα μου. Αφού δεν είσαι εδώ για να τα ακούσεις, θα σου γράψω ένα γράμμα. Έτσι κ αλλιώς θα τα ακούσεις σαν να περιφέρεσαι γύρω μου. Λείπεις όμως κ χάθηκες στο πλήθος. Έγινες από κομμάτι του εαυτού μου, μια Ξένη. Όταν σε αναγνωρίζω στο πλήθος, χάνω εμένα κ όταν δεν σε βλέπω, χάνω κ τους δυο μας. Αρα δικαιούσαι εκείνο το γράμμα σε μια Ξένη. Την δικιά μου Ξένη.
Το έγραψα πολλές φορές κ άλλες τόσες το έσβησα. Έγραψα σε κάποιες γραμμές όλα όσα θα ήθελες να ακούσεις. Όσα ίσως θα σε έκαναν να είσαι εδώ. Συνέχισα γράφοντας όλα όσα θα ήθελα εγώ να πω. Όλα όσα μας χωρίζουν κ θα σε έστελναν μακριά. Τελείωνα την γραφή μου με ευχές κ υποσχέσεις. Το έκλεινα με μια μανία πόνου κ το έσκιζα με την ευχή να μην το τελειώσω ποτέ. Μολύβι σε νοητικές ακροβασίες του τίποτα. Γέφυρες παγιδευμένες με εκρηκτικά.
Η απώλεια, ο χρόνος, η σιωπή. Μια τριπλέτα αξιών που σου αφιέρωσα την στιγμή που σε είδα να ξεμακραίνεις. Σαν να ξεσπάει μια εσωτερική καταιγίδα, σαν να φέγγει σιγά σιγά εκείνος ο κεραυνός που θα σκίσει την νύχτα στα δυο. Στο απόλυτο κενό. Λέξεις, πράξεις κ σιωπές δεν θα άλλαζαν κάτι κ έτσι λάτρεψα την τελευταίες. Κλειδώθηκα σε μια φυλακή που είχε τη μορφή σου. Χωρίς δεσμοφύλακες, χωρίς κλειστές πόρτες. Μόνο ό ύπνος, μου έδινε εξιτήριο.
Ένας ύπνος που με κοίμιζε βαθιά. Ένα ταξίδι λίγων δευτερολέπτων που διαρκούσε αρκετές ώρες. Τα υποκατάστατα κρατούν πάντα λίγο κ σε βυθίζουν στη λήθη. Το ξέρω κ παλεύω μαζί τους κάθε βράδυ. Όταν κουράζομαι ξαναρχίζω εκείνο το γράμμα. Μια παράλογη παράθεση επιχειρημάτων ξεσπά. Λύσσα να σε ξαναδώ, έστω κ σαν σκιά. Το γράμμα αυτό, κάθε βράδυ φτάνει σε εσένα. Σφαίρα σε τροχιοδεικτική βολή. Με έναν στόχο που συνεχώς ξεμακραίνει. Μια πελώρια θάλασσα που τα πάντα επιπλέουν.
Ξέρεις.. Ήσουν τα πάντα. Για την ακρίβεια είσαι ακόμη, απλά επειδή δίνω ακόμη τη μάχη μέσα μου, προσπαθώ να μην το σκέφτομαι. Προσπαθώ να το θάβω όσο πιο βαθιά γίνεται. Τόσο που όταν ακόμη κ εγώ θελήσω να το ανασύρω, κοπιάζω πολύ. Από την στιγμή που έφυγες κ έσπασα σε χίλια κομμάτια, αισθάνομαι ακόμη τον εαυτό μου εύθραυστο. Σαν να συγκρατείται από μια αόρατη κόλα για να μην γεμίσει η θάλασσα συντρίμμια. Χωρίς σημαδούρα, χωρίς επιζώντες. Μόνο ασπρόμαυρα κύματα με πολύχρωμα συντρίμμια.
Κατάφερα εδώ και πολύ καιρό να μην σε βλέπω παντού. Να σε αισθάνομαι κοντά, μόνο όταν μένω μόνος. Ότι θέλω να σου πω, στο λέω πάντα νύχτα. Καπνίζοντας κ κοιτώντας τον ορίζοντα. Αισθάνομαι ακόμη εκείνο το κρύο αγέρι στο δέρμα μου. Αφού δεν είσαι εδώ για να τα ακούσεις, θα σου γράψω ένα γράμμα. Έτσι κ αλλιώς θα τα ακούσεις σαν να περιφέρεσαι γύρω μου. Λείπεις όμως κ χάθηκες στο πλήθος. Έγινες από κομμάτι του εαυτού μου, μια Ξένη. Όταν σε αναγνωρίζω στο πλήθος, χάνω εμένα κ όταν δεν σε βλέπω, χάνω κ τους δυο μας. Αρα δικαιούσαι εκείνο το γράμμα σε μια Ξένη. Την δικιά μου Ξένη.
Το έγραψα πολλές φορές κ άλλες τόσες το έσβησα. Έγραψα σε κάποιες γραμμές όλα όσα θα ήθελες να ακούσεις. Όσα ίσως θα σε έκαναν να είσαι εδώ. Συνέχισα γράφοντας όλα όσα θα ήθελα εγώ να πω. Όλα όσα μας χωρίζουν κ θα σε έστελναν μακριά. Τελείωνα την γραφή μου με ευχές κ υποσχέσεις. Το έκλεινα με μια μανία πόνου κ το έσκιζα με την ευχή να μην το τελειώσω ποτέ. Μολύβι σε νοητικές ακροβασίες του τίποτα. Γέφυρες παγιδευμένες με εκρηκτικά.
Η απώλεια, ο χρόνος, η σιωπή. Μια τριπλέτα αξιών που σου αφιέρωσα την στιγμή που σε είδα να ξεμακραίνεις. Σαν να ξεσπάει μια εσωτερική καταιγίδα, σαν να φέγγει σιγά σιγά εκείνος ο κεραυνός που θα σκίσει την νύχτα στα δυο. Στο απόλυτο κενό. Λέξεις, πράξεις κ σιωπές δεν θα άλλαζαν κάτι κ έτσι λάτρεψα την τελευταίες. Κλειδώθηκα σε μια φυλακή που είχε τη μορφή σου. Χωρίς δεσμοφύλακες, χωρίς κλειστές πόρτες. Μόνο ό ύπνος, μου έδινε εξιτήριο.
Ένας ύπνος που με κοίμιζε βαθιά. Ένα ταξίδι λίγων δευτερολέπτων που διαρκούσε αρκετές ώρες. Τα υποκατάστατα κρατούν πάντα λίγο κ σε βυθίζουν στη λήθη. Το ξέρω κ παλεύω μαζί τους κάθε βράδυ. Όταν κουράζομαι ξαναρχίζω εκείνο το γράμμα. Μια παράλογη παράθεση επιχειρημάτων ξεσπά. Λύσσα να σε ξαναδώ, έστω κ σαν σκιά. Το γράμμα αυτό, κάθε βράδυ φτάνει σε εσένα. Σφαίρα σε τροχιοδεικτική βολή. Με έναν στόχο που συνεχώς ξεμακραίνει. Μια πελώρια θάλασσα που τα πάντα επιπλέουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου