Κρίσεις πανικού, είναι εκείνες οι στιγμές που η βαρύτητα, φωνάζει πως θα σε νικήσει.. Είναι εκείνες οι στιγμές που ψάχνεις αέρα. Τα πνευμόνια σου αντιδρούν στο οξυγόνο. Θέλεις να τρέξεις. Να τρέξεις μακριά, μέχρι εκεί που δεν υπάρχει άλλο όριο γης. Σαν να παίζεις ηλεκτρική κιθάρα, χωρίς χορδές είναι. Με φωνές που κρύβεις μέσα σου.
Όπου και αν κοιτάξεις, όλα σε διώχνουν. Φυλάκισες πολλά πράγματα μέσα σου μάλλον και αυτά επαναστατούν. Ζητούν εκδίκηση με την απελευθέρωση τους. Σου ζητούν να τρέξεις. Να τρέξεις..
Ανασαίνεις βαριά. Ένα βάρος στο στήθος και πνίξιμο σαν να σε πιέζουν στην αναπνευστική οδό. Η καρδιά, δουλεύει σαν να τρέχει μέσα σε ποτάμια κηροζίνης. Να προσπαθήσεις να κρυφτείς.. Αυτή την εντολή πάντα σου δίνει ο εγκέφαλος μα εσύ προσπαθείς να αντιδράσεις. Στέκεσαι κ νιώθεις τον πανικό, να σε τυλίγει με μια ηλεκτρική κουβέρτα.
Ύστερα, τα πάντα ξανά γίνονται αργά κ εγώ στέκω να σε κοιτώ να επανέρχεσαι. Δεν σε ακουμπώ, μα σε αγγίζω με το μυαλό μου. Η παρουσία της απουσίας σου με καθηλώνει. Θα έδινα τα πάντα να είχα τη δύναμη, να διώξω αυτές τις κρίσεις με ένα νεύμα. Να πέσουν, σαν ξεραμένοι σοβάδες.
Θα φύγουν οι κρίσεις σαν μανιασμένος κομήτης και θα περιμένω να γεμίσει όλος μου ο κόσμος, με το χαμόγελο σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου