Η δική μου χρονομηχανή

   

   Πριν πολλά χρόνια, είχα διαβάσει μια θεωρία για την ύπαρξη μιας χρονομηχανής. Σκέψεις, δυσπιστία, φόβος. Φαντάσου να μπορούσες να μπεις σε μια καμπίνα και να αντιστρέψεις την κλεψύδρα του χρόνου σου. Να γυρίσεις πίσω, μέσω μιας δίνης, που θα σε βυθίζει όλο και πιο βίαια, στον ωκεανό του σύμπαντος.
    Φαντάσου να είχες τη δυνατότητα να δεις να ξαναγεννιούνται όλα όσα έχεις ζήσει. Πόση δύναμη να χρειάζεται για να ξανακάνεις τα ίδια λάθη, γνωρίζοντας εκ των προτέρων το αποτέλεσμα; Ταξίδι μαγικό, σε άλλους χρόνους και τόπους. Γαλαξίες γεμάτοι από κάθε μουσικό αστερισμό, ντυμένοι με χρώματα από τα βάθη του Ωρίωνα.  Αποχρώσεις του ξανθού, που φλερτάρουν με τον ήλιο.
   Η δική μου χρονομηχανή, έχει χρώμα μελί. Βαθύ μελί όμως, σαν τις πλαγιές, στη ζούγκλα της Βολιβίας. Σε έναν παράδεισο που κανείς δεν τόλμησε να ψάξει. Ο χρόνος της μεταφοράς στο παρελθόν ή το μέλλον, διαρκεί  όσο ένα κλείσιμο των βλεφάρων. Μια αιωνιότητα κλεισμένη μέσα σε δύο βλέφαρα. Σφραγίζουν και χάνεσαι, ανοίγουν και ξανανιώθεις.
   Ναι, δεν θα άλλαζα τίποτε από το παρελθόν.. Ναι, σίγουρα δεν θα άλλαζα τίποτα.. Απλά θα ζητούσα να μην σταματήσουν να με κοιτούν, για να καταφέρω να ορίσω εγώ τη συχνότητα. Το σύμπαν αναπνέει. Συστέλλεται και διαστέλλεται, σύμφωνα με εκείνη την αναπνοή της χρονομηχανής, που νίκησε κάθε μαθηματικό αλγόριθμο.
   Ταξίδεψα πολύ μέσα στα δύο αυτά μάτια, για να καταλήξω πως ξέρω από τι συντελείται το σύμπαν. Η δική μου χρονομηχανή, με άφησε να νιώσω στο δέρμα μου , ποια είναι η ύλη από την οποία κατασκευάστηκαν όλα. Η θεωρία του μεγάλου Bang, κατέρρευσε σαν τράπουλα. Χαμογέλασες και έτσι όλα, δημιουργήθηκαν, για να μπορέσω να μπω σε εκείνη την καμπίνα.
   Από αυτό άρχισαν όλα.. Όλα γεννήθηκαν, από ένα χαμόγελο.