Ένα ζευγάρι μελαγχολικά μάτια. Τηλεοπτικοί δέκτες, σε κοντινά πλάνα. Πιτσιλισμένοι με αίμα και αηδία. Μια ματιά που κλείνει πόνο, πίσω από δύο μαρμαρωμένα μάτια. Δύο μελαγχολικά μάτια που μοιάζουν μόλις να είδαν να πεθαίνει ένα αστέρι μέσα στην πιο σκοτεινή θάλασσα. Ένα πρόσωπο, που μας θυμίζει πως είμαστε όλοι θύτες. Ένα όμορφο, νεκρό νεαρό πρόσωπο. Με ένα σφιγμένο χαμόγελο, που κάθε μέρα γύρω μας, προσπαθούμε φανατικά να αγνοήσουμε. Φωτογραφίες που κερνούν πόνο, σε ένα ασύδοτο αλισβερίσι κριτικής. Μια αγωνία. Ένα σφίξιμο στο στομάχι. Τύψεις. Το αίμα από τις τηλεοράσεις, πέρασε στα χέρια μας. Τύψεις. Όσο και αν σκουπιστούμε, σαν άλλοι θύτες, παρακολουθούμε, το τέλος ενός δράματος. Περιτριγυριζόμαστε από δράματα όμως. Οτιδήποτε διαφορετικό πρέπει να σβηστεί. Αρνούμαι τα εισαγωγικά. Δεν υπάρχει περίπου σε ένα έγκλημα. Υπάρχουν μόνο πράξεις. Τύψεις. Αν δεν τις νιώθεις, τότε είσαι μια απλή εξέλιξη του ζωικού είδους. Το αποτέλεσμα μιας αποτυχημένης παρτούζας, μεταξύ ενός λύκου, μιας πεταλούδας, ενός ρινόκερου και ενός χιμπατζή.
Ότι μεγαλώνει στην μοναξιά, γίνεται άγριο. Κουβαλάει κόμπλεξ. Κρύβει θυμό. Σαν το άνθος του κακού, με το περιτύλιγμα μιας μαργαρίτας. Τύψεις. Δράματα γύρω μας. Σε μια πόλη, που μοιάζει με ένα πάρτι άγριων μεταλλαγμένων ζόμπι. Επαρχιώτες με όνειρο την αστική ανέλιξη. Αστοί με εργατικές ανησυχίες. Ανώτερες προσδοκίες. Ποδοπάτηση των πάντων. Ποια ιδανικά; Αυτά πνίγηκαν στο σιφόνι της τουαλέτας. Τα ξέρασα, πνιγμένος από αηδία. Μια αηδία, σύγχρονος οδηγός συμπεριφοράς. Ένα συμβάν, μας ξυπνά από τη λήθη. Τύψεις. Κάποιοι δακρύζουν. Κάποιοι οργίζονται. Όλοι μιλούν. Όλοι. Δεν αισθάνονται. Απλά μιλούν. Προσπαθούν να αποτάξουν την μάσκα από πάνω τους. Τότε θυμούνται την βία. Την βία που ανθεί παντού γύρω μας. Μιας νοσηρής κατάστασης, που άλλοι βουβοί υποκρύπτουν σιωπηρά από φόβο και άλλοι ξεσπούν με λύσσα, σε οτιδήποτε διαφορετικό. Διαφορετικοί είμαστε όλοι μας. Όλοι έναντι όλων. Φόβος και αδρεναλίνη μαζί. Τύψεις. Αν τις αισθανόμασταν κάτι θα άλλαζε.
Συμμαθητές νταβάδες, κομπλεξικοί καραβανάδες, νευρωτικοί δάσκαλοι, μετανιωμένοι μπάτσοι, ψωνισμένες πρώην, φασίστες πρώην αριστεροί. Σαν οδηγοί αγώνων με τροχόσπιτα. Ξεβράστηκε η ευαισθησία, σε μια παραλία βαναυσότητας, που κολυμπούμε όλοι εμείς. Σαν βουτιά μέσα σε πισίνα με σκατά. Όσο σκέρτσο και αν βάλεις στο άλμα, το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Το λάθος, θα γεννήσει το λάθος. Ο βιασμός της ευαισθησίας, πάντα γίνεται σε κοινή θέα. Ένα σκοπό έχει αυτό. Να υπάρχουν μάρτυρες, που δεν θα σε αφήσουν να ξεχάσεις τι πέρασες. Θυμωμένος πια, θα ξεσπάσεις στο επόμενο θύμα, μετά από σένα. Τύψεις. Σιωπώ και συναισθάνομαι , όλες αυτές τις κραυγές των θυμάτων γύρω μου. Αυτά τα μελαγχολικά μάτια, πρέπει να μας κάνουν να σιωπήσουμε. Να αισθανθούμε τον πόνο και να ορκιστούμε πως θα αρνηθούμε την βία, σε όλες της μορφές της. Ακόμη και όταν εμείς έχουμε το απόλυτο πλεονέκτημα. Καλό ταξίδι να έχεις. Τύψεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου