Αν νομίζεις πως είσαι μόνη, κάνεις λάθος...

     

    Σίγουρα δεν τα θυμάσαι όλα την ημέρα. Σκέφτεσαι σαν ένα στυλό που είναι έτοιμο να του τελειώσει το μελάνι, μικρή μου.. Πιέζεις το χαρτί , μήπως και βγει το καθημερινό πρόγραμμα. Σφίγγεις την λαβή. Κουρασμένη, σαν ποδηλάτης στην ανηφόρα πριν το τερματισμό. Μια κορδέλα που δεν την αισθάνθηκες να κόβεται στο πρόσωπο σου. Ένας τερματισμός, που τον παρακολουθείς πάντα σε αργή κίνηση στην τηλεόραση, καθισμένη το βράδυ στο σαλόνι. Τον βλέπεις και τον ξανά βλέπεις, σαν πεινασμένο πούμα, απέναντι από τον γεμάτο πάγκο του κρεοπωλείου. Σαδισμός, ψιθυρίζεις.. Χαμογελάς και ξανά πλησιάζεις την οθόνη. Πληκτρολογείς και ψάχνεις εκείνον που θα χορτάσει την ακόρεστη πείνα σου για αγάπη. Ψάχνεις εκείνον που θα ακούσει τα σήματα, που ακούγονται από τα πλήκτρα που πιέζεις με τα νύχια σου. Σαδισμός, ψιθύρισες και ξανακοίταξες όλα εκείνα τα πρόσωπα που χαμογελούν σε εκείνο το ράφι με τα κρέατα, που λέγεται Facebook. Σαδισμός και μοναξιά. Η άρνηση, πάντα σώζει τα προσχήματα, όχι την ουσία. Σαδισμός, τελικά μικρή μου...
      Κάθε πρωί ξυπνάς, σε ένα άδειο κρεββάτι. Ένα μήνυμα πως ο όμορφος νέος με την φοβερή κατανόηση και το γλυκό χαμόγελο που μίλαγες όλο το βράδυ, τάιζε απλά τις δικές του σαδιστικές τάσεις. Όσο και αν κοίταξες γύρω σου, μόνο ο παγωμένος πρωινός αγέρας υπήρχε. Έμοιαζε με όσα ακριβώς έψαχνες εκείνος. Σε έκανε να αισθανθείς γυναίκα. Όχι κορίτσι, όχι γκόμενα, όχι δεύτερη, όχι ένα κομμάτι κρέας. Σε έκανε να αισθάνεσαι πως ήσουν, όσα ακριβώς έψαχνε. Ήσουν; Ήταν; Υπήρξε ποτέ αυτή η συνομιλία πριν χαθεί στην κατάργηση συζήτησης; Του μίλησες για πολλά, του έδειξες και κάποια από αυτά που θα του έδειχνες από κοντά. Σέξι πόζες με δήθεν αθώες γκριμάτσες και λίγο στήθος. Κάτι σαν να κάνεις έρωτα, σε μια αφίσα δηλαδή. Σαδισμός, μοναξιά και μετά κενό. Πάντα το επόμενο βράδυ, λείπει και αναρωτιέσαι αν έκανες κάτι λάθος μικρή μου. Σαδισμός και ερωτηματικά, σε ένα χέρι που κρατά τσιγάρο και δεν ξημέρωσε καν. Σηκώνεσαι και φτιάχνεις καφέ. Σκληρή εικόνα. Ένα φλιτζάνι μόνο. Σαν ένα γεράκι πάνω από την πιο όμορφη παραλία. Δεν θα το μοιραστείς. Ούτε πόσο πέτυχες το καφέ, ούτε πόσο υπέροχα χρώματα έχει ο πρωινός ουρανός.
       Βάφτηκες και ξεκίνησες. Πόσο επιτυχημένη μοιάζεις στο ασανσέρ. Σαδισμός και ματαιοδοξία μικρή μου. Σίγουρα αρέσεις. Το παιδί που σου φτιάχνει το φρέντο στο καφέ, ο νεαρός γείτονας που ξεπαρκάρετε μαζί, ο συνάδελφος στο διπλανό γραφείο. Όλοι σου χαμογελούν. Ίσως και να τους αρέσεις. Ίσως και να ήταν εκείνοι, που σε συντρόφευαν χθες στο ερωτοπάζαρο του διαδικτύου. Περνάς και δεν ακουμπάς. Χαμογελάς και μοιράζεις ελπίδες. Σαδισμός και μοναξιά μικρό μου. Χαμογέλα, να μην καταλάβει κανείς τίποτα. Κρύψου πίσω από τα μεγάλα γυαλιά ηλίου σου, ακόμη και από σένα. Η Κόλαση του Δάντη. Περιφερόμενη και κενή. Αρέσεις όμως. Αλλά δεν μπορείς να πεις αυτά που θέλεις σε κάποιον, αν δεν πληκτρολογήσεις. Κάτι συνέχεια σε σταματά. Ξέρω.. είναι πιο εύκολο, μέσα από τα πλήκτρα.  Σαδισμός και συνήθεια. Σχόλασες και η θέση στο καναπέ του σαλονιού σε περιμένει. Ξεντύνεσαι. Μένεις με τα εσώρουχα, όπως θα ήθελε να σε δει, εκείνος που σχόλασε επίσης και ετοιμάζεται, στον δικό του καναπέ. Σαν να κολυμπάς γυμνή, σε μια πισίνα με καρχαρίες θα είναι. Δεν φοβάσαι. Συνήθισες. Μεγάλωσες. Σχεδόν ξέχασες. Σαν στυλό, που ετοιμάζεται να ξεμείνει από μελάνι. Άδειες σελίδες, με χαρακιές.
       Τόσες νύχτες. Τόσες ατάκες. Τόσα χαμόγελα. Τόσες αναλύσεις. Τόσο κενό. Τόσο μεγάλες οι νύχτες. σβήνει το φως, της οθόνης του υπολογιστή. Λες να τον έπεισες; Ξέχασα.. Εσύ δεν συμπεριφέρεσαι όπως οι άλλες και η μοναξιά σου είναι συνειδητή. Είσαι κλεισμένη σε ένα διαμέρισμα, σαν να βρίσκεσαι σε μια κονσέρβα αεροστεγώς κλεισμένη. Περπατάς μέσα στο σκοτάδι με κατεύθυνση προς το κρεβάτι. Αδειανή αγκαλιά. Σαδισμός και προσποίηση.   Μα δεν σε νοιάζει και πολύ, γιατί θα κοιμηθείς αγκαλιά με το σκυλί σου. Αν νομίζεις πως είσαι μόνη, κάνεις λάθος. Το πρωί μην βαφτείς. Μην φορέσεις τα μεγάλα γυαλιά ηλίου. Κοίτα γύρω σου και αν τον ακούσεις να καρδιοχτυπά κάπου εκεί έξω, αρνήσου την συνήθεια. Καλύτερα ένα λάθος συναγερμός, παρά μια παρατεταμένη εκεχειρία. Σαδισμός και αγάπη. Ξέρω πως δεν θυμάσαι να αγαπάς...