Δευτέρα 2 Μαρτίου 2015

Παίξε μου στο Πιάνο σου..

     

    Παίξε μου στο πιάνο σου. Παίξε μου. Υπόσχομαι να σιγήσω. Ναι, θα σιγήσω. Σαν νότα, που χάθηκε, σαν καπνός, μέσα στην διπλωμένη μπορντό και κρεμ κουρτίνα, που είναι πιασμένη στο παράθυρο. Θα σταθώ πίσω της. Μόνο ένα ψηλό περίγραμμα θα ξεχωρίζει αχνά. Παίξε μου τις μελωδίες σου, μικρή μου πριγκίπισσα. Υπόσχομαι να κρύψω τον δράκο. Ναι, θα καταπιώ τις φλόγες και θα αναπνεύσω τις νότες σου. Δεν θα ντυθώ πρίγκηπας. Δεν θα μιλήσω. Μόνο παίξε μου τις νότες σου. Δεν θα χτυπήσω ρυθμικά το παπούτσι μου στο λευκό μάρμαρο. Δεν θα χτυπήσει η καρδιά μου. Δεν θα ανοίξω τα μάτια μου. Θα τα αφήσω κλειστά. Δεν θα δείξω τον φόβο μου. Δεν θα πω καλημέρα. Απλά δεν θα δείξω τον φόβο μου. Θα σπείρω μια γενοκτονία μέσα μου. Τόσες χαμένες μέρες, καβάλα στον φόβο. Ένας ήχος με διαπερνά. Χωρίς τόνο, χωρίς ρυθμό. Παίξε μου τις μουσικές σου, στο πιάνο σου. Παίξε μου τις νότες σου.
       Κλείσε με σε ένα τεράστιο κλουβί. Σε ένα πελώριο κλουβί. Κοίτα με. Περιφέρομαι σαν άγριο ζώο. Γυμνός, με ένστικτα, βγαλμένα από την σκοτεινή χώρα του υποσυνείδητου. Με βλέμμα χαμηλωμένο. Σαν να υποκρίνομαι και να περιμένω την αδύναμη σου στιγμή.  Υποσίτισε με και άφησε με να κατασπαράξω τον εκπαιδευτή μου. Εσένα.. Κοίτα με να ντύνομαι κλόουν, στο δικό μας μυστικό τσίρκο. Να στοιχηματίζω ποιος θα τραβήξει πρώτος το βλέμμα. Άραγε στα παραμύθια υπάρχουν μάρτυρες; Υπάρχουν αντιδικίες  για το τέλος; Υπάρχουν σημειώσεις για σικέ τέλος; Όποιος παραχαράξει πρώτος, είναι και αυτός που θα νικήσει σε μια ιστορία αγάπης. Όποιος τσαλακώσει την παρτιτούρα και αρχίσει να φαλτσάρει πρώτος, θα νικήσει. Όποιος μείνει πίσω, θα ανάψει, ένα μικρό σπίρτο, σε μια τεράστια δεξαμενή δακρύων, εύφλεκτων όσο η κηροζίνη. Κλείσε με σε ένα τεράστιο κλουβί και δες την ελεγχόμενη έκρηξη, να παραδίδει στην φωτιά, το μικρό μας τσίρκο. Είναι τόσες πολλές οι φωτιές, όσες και οι άνθρωποι.
       Παίξε μου στο πιάνο σου. Δεν θα ανάψω τα κεριά. Δεν θα τελειώσω το ποτό μου. Η μαϊμού, δεν θα κάτσει στον ώμο μου. Δεν θα περπατήσω ποτέ, με το ημίψηλο καπέλο μου. Πώς...;; Δεν τέλειωσε το τσίρκο μας; Πάντα ένας είναι ο επιζών..... Παίξε μου στο πιάνο σου και δεν θα με δεις ξανά.. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου