Σαν ένα ζευγάρι αδέσποτες σφαίρες..

    

 

      Μίλησες. Κοίταξα. Μίλησα. Δεν υπήρχε κανείς. Ξαναμίλησα, κοίταξες. Κενό. Κάθε κουβέντα, διατρέχεται από δύο τόνους. από δύο ρυθμούς, από δύο κατευθύνσεις. Σαν δύο συρμοί του μετρό, που τρέχουν σε αντίθετη τροχιά, για το ποιος θα φτάσει πρώτος στο δικό του τέρμα. Κοινή αφετηρία, κοινή διαδρομή. Μα γιατί τα τραίνα τρέχουν πάντα ανάποδα; Θα μου πεις και ίσως θα έχεις δίκιο, πως δεν θα υπήρχε νόημα στο να κινούνται το ένα πίσω από το άλλο. Σαν μεταξοσκώληκες που μεταναστεύουν, θα έμοιαζαν. Μίλησα. Περπάτησες. Μίλησες. Έτρεξα. Δεν υπήρχε κανείς. Όταν δύο άνθρωποι διαχωρίζουν το μονοπάτι τους, πάντα αφήνουν κάποια σημάδια πίσω τους, στον χώρο. Δυο γόπες και ένα φιλί πεταμένο στα χαλίκια. Δύο γόπες. Μίλησες. Κάπνισα. Μίλησα. Κάπνισες. Το μόνο κοινό. Χωρίς κοινό. Δυο γόπες και ένα κενό.
      Υπήρξατε δύο πυροτεχνήματα που εκτοξεύτηκαν από το ίδιο πιστόλι. Με μία βολή. Με μια πορεία. Σαν δύο, που φαίνονταν για ένα. Με μια τεράστια έκρηξη. Φωτιά, φως και μετά, σιωπή. Οι ανάσες του κοινού, πρόδιδαν την αναμονή της επανάληψης. Βλέμματα στον ουρανό. Κάθε φορά που ένα αστέρι καίγεται στον ουρανό και αφήνει την πορεία του για λίγο ορατή, ένα ζευγάρι πυροτεχνημάτων, έγινε μόλις παρελθόν. Δύο που έμοιαζαν σαν ένα και μετά κανένα. Έτσι είναι η ζωή και χαίρομαι για αυτό. Διαφορετικά θα έμοιαζε ο ουρανός, με πολεμικό περιβάλλον. Πολλές βολές, χωρίς κανένα χώρο για έκρηξη. Χωρίς κανένα χώρο για την αποτύπωση της έκρηξης. Χωρίς κανένα σημάδι στον ουρανό. Σαν να μην γέμισε ποτέ εκείνο το πιστόλι. Σαν να μην έσκασαν ποτέ, στον σκοτεινό ουρανό. Σαν να πετάς αναμμένο σπίρτο στον ήλιο. Σαν δύο, που δεν υπήρξαν ποτέ.
      Αντίθετες πορείες. Μην φοβάσαι τις αντίθετες πορείες. Σαν ένα ζευγάρι αδέσποτες σφαίρες, που βρήκαν στόχο σε αντίθετες πλευρές. Σε φέρνουν αντιμέτωπο με εσένα. Δεν σε κάνουν σίγουρα πιο σοφό. Δεν σε σκοτώνουν όμως.  Ίσως σε φέρουν πιο κοντά, σε αυτό που πραγματικά ζητάς.  Ίσως βρεις αυτό που ζητάς και από πυροτέχνημα, γίνεις αστέρι. Κρατάς το φορτίο και απλά ψάξε για ένα καινούργιο πιστόλι.  Ίσως οι μαύρες τρύπες σε καταπιούν και σε βγάλουν σε ένα σύμπαν, που οι εκρήξεις , ζουν για πάντα. Εκεί που ίσως τα δύο μείνουν για πάντα ένα και γεννήσουν έναν ήλιο. Σαν δύο συρμοί του μετρό που χάθηκαν στις σκοτεινές γαλαρίες και δεν κοιτάχτηκαν, ποτέ ξανά.