Κάποιες φορές πρέπει να διαλέξω πότε είναι πιο δύσκολα. Πριν κοιμηθώ ή αφού ξυπνήσω. Το πρώτο είναι οι στιγμές πριν την απόδραση σε άλλα μήκη κύματος και το δεύτερο η επιστροφή από αρχέγονες και έντονες στιγμές. Σαν ένα ταξίδι σε μια σήραγγα με αρχή κ τέλος. Σαν μια βουτιά, σε ένα μπουκάλι με σφραγισμένο πώμα.
Τα φώτα τρεμοσβήνουν σε έναν πράσινο παλ τόνο. Σαν κοπάδια από πράσινες πυγολαμπίδες, εγκλωβισμένες σε ένα βλέμμα. Όλα κινούνται πότε υπερβολικά αργά και πότε με καταιγιστικό ρυθμό. Συνήθως όποια ταχύτητα προσπαθήσω να επιλέξω, γίνεται το αντίθετο και έτσι απλά, μοναχά κοιτάζω. Η πορεία είναι πάντα με φορά προς τα εμπρός και όταν τελειώσει η διαδρομή, απλά βρίσκομαι ξανά στην αφετηρία.
Πριν κοιμηθώ, αισθάνομαι σαν να εξαϋλώνομαι, σαν να μεταφέρομαι κάπου αλλού και αφού ξυπνήσω, σαν να αποκτώ ύλη και πάλι. Κάπου - κάπου ακούω ένα ψιθύρισμα από μακριά. Ανοίγω τα μάτια κ ο ήλιος μπαίνει από τις κουρτίνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου