Ηλεκτροπληξία

   

  Ένα άδειο ποτήρι νερό. Σφυρίζω σαν ένα σπιράλ, σαν ένα λάστιχο το οποίο εκτοξεύτηκε από ένα παιδικό χέρι που σημάδευε τον ουρανό. Κυρτώνω το σώμα μου και μετά τεντώνω τον κορμό, τόσο ώστε να νιώσω την υγρασία που μου προσφέρουν τα σύννεφα.
     Στάλες υγροποιούνται πάνω μου, σαν ένα ποτήρι νερό που στέκει αδειανό, δίπλα σε μια βρύση. Χαζεύω το φως να περνάει μέσα του, να διαθλάται και να εγκλωβίζεται πίσω από το χοντρό γυαλί. Χρώματα, ευθείες γραμμές, ένα μπλεγμένο κουβάρι σαν ουράνιο τόξο σε βεστιάριο με μεταχειρισμένα χοντρά κασκόλ.
     Κρεμάστρες κόκκινες και γκρι, χωρίζουν τα ρούχα μέσα στη ντουλάπα με την μισάνοιχτη πόρτα. Σακάκια σουέτ, πουκάμισα μονόχρωμα και ριγέ, δίπλα σε μπλέιζερ παντελόνια μιας άλλης εποχής. Άδεια κουτιά από παπούτσια που δημιουργούν ένα καφέ τείχος.
     Ένας μαύρος σκονισμένος φορτιστής χωρίς ακροφύσια, παρατημένος στην άκρη του κομοδίνου. Χάνομαι δίπλα στους αγωγούς που διαπερνούν το σώμα μου, σαν ένα καλώδιο γεμάτο συναισθήματα.
    Το άδειο ποτήρι πάνω σε μια μικρή λίμνη νερού, σημάδι πως η ηλεκτροπληξία είναι θέμα χρόνου πια...