Η Αδυναμία Του Αρλεκίνου

   Πάει πολύς καιρός που δεν προσπαθώ να κόψω το ποτό. Πάει πολύς καιρός που ξέχασα. Δύο προτάσεις που υπέβαλα σε έναν ανακλαστικό καθρέφτη.  Αντίστροφες έννοιες, με τα ίδια μηνύματα. Ανίσχυρες άμυνες, απέναντι  σε καλοδουλεμένες επιθέσεις. Κάθε λίγο ένα ποτήρι, ετοιμάζεται  να σπάσει στο ξύλινο παρκέ, αφού αδειάσει το περιεχόμενο του, στον ουρανίσκο μου. Ένα τραίνο που  θα με ξεφορτώσει το επόμενο πρωί, στον καναπέ. Ίδια διαδικασία, ίδιος ρυθμός. Σαν να παρατηρείς έναν αρλεκίνο να ετοιμάζεται για μια ακόμη παράσταση, κάτω από φτηνές λάμπες, μπροστά σε πράσινα πλακάκια.
    Ίσως η αδυναμία που έχω στο να ελέγξω τις αυτοκαταστροφικές μου τάσεις, προέρχεται από την φωτογραφική μου μνήμη. Αδυνατώ να βρω μια λογική, κάθε φορά που ο Αρλεκίνος αναλαμβάνει να μου παρουσιάσει τους αποψινούς καλεσμένους.  Πρόσωπα χωρίς όνομα. Χωρίς ταυτότητα και παρόν. Κάθε ένας, κουβαλά και κάτι δικό μου. Κάτι από αυτά που θα ήθελα να ξεχάσω, χωρίς να ξεχαστώ. Πάνω που πάω να θυμηθώ τον καθένα, γλιστρούν ήσυχα, δίπλα στον μπορντό καναπέ. Απλοί πρωταγωνιστές, για λίγα λεπτά, σε μια παρέλαση από μνήμες σε φόντο μοβ.
     Συνέχεια το αναφέρω αυτό το χρώμα τελευταία.. Κάθε φορά από τότε που πέρασα μια λευκή πόρτα, σε μια γειτονιά με δέντρα, το βρίσκω κλεισμένο, πίσω από τα βλέφαρα μου. Πριν την απότομη σκάλα, αισθάνθηκα πως η αδυναμία του Αρλεκίνου θα με έσωζε και θα ντυνόμουν αμέσως. Κλείνω τα μάτια και το μοβ, διώχνει τον Αρλεκίνο και τα υπόλοιπα πλάσματα του χθες. Κάποιους τους πλήγωσες  επίτηδες. Για να επιβεβαιώσεις δράματα και ψυχώσεις, κατάλοιπα άλλων. Κάποιους εντελώς χωρίς πρόθεση. Πληρώνοντας κάποιο καπρίτσιο της τύχης, που έτυχε να υπηρετήσεις.
     Η καρώ κόκκινη - μαύρη στολή, χάσκει δίπλα στην σκονισμένη κιθάρα. Η μάσκα ακουμπά μαλακά, πάνω στο γκρι καπέλο, κάτω από τον θαλασσί χάρτη.  Τις μπογιές τις έχω στον καθρέφτη του μπάνιου. Εκεί που ένας Άγγελος , μπορεί να μεταμορφωθεί σε Σάτυρο και το ακριβώς αντίθετο.. Μόνο το σκουλαρίκι φαινόταν μέχρι  να ανοίξεις το φως. Στέκεσαι και η αδυναμία του Αρλεκίνου να σου εξηγήσει τα πάντα, θα σε κάνει να ανοίξεις το φως. Θα περπατήσεις τον μικρό διάδρομο που οδηγεί στο σαλόνι, κρατώντας ένα μπουκάλι με αρκετά ποτήρια. Ένα για τον κάθε καλεσμένο, ένα για την κάθε στιγμή. Κίτρινο υγρό, μοβ πρωινά..