Δεν Ξέρεις Από Τι Έχω Επιβιώσει

        Περπάτησα πολύ , περπάτησα τόσο , που τα γόνατα μου είχαν διαλυθεί σε μικρά οστέινα τουβλάκια. Για την ακρίβεια , δεν θυμάμαι αν είχα πάντα πόδια . Μάλλον πετούσα και όταν κουράστηκα , απλά ακούμπησα μαλακά χωρίς κρότο και περπάτησα.. βήματα αργά , νωχελικά μα και γρήγορα , σαν καλπασμός στην βροχή. Με αναπνοές γρήγορες , γεμάτες πανικό και οργή ..
       Τοπία πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου , σαν φωτογραφικά καρέ σε άγριο χορό. Μίλησα σε περίεργες φάτσες . Σε πρόσωπα που τα μάτια τους ,κουβαλούσαν την βρωμιά. Πεζοδρόμια , γέφυρες και στενά . Ολα και τίποτα . Ολα για το τίποτα . Κουράστηκα νωρίς . Δεν άντεξα χωρίς φώτα και τράβηξα το μαντήλι από τα μάτια μου . Είδα τον υπόκοσμο αυτό , να χάνεται κατω απο τα πόδια μου , σαν το νερό της βροχής στον υπόνομο .
Μα οπως γίνεται πάντα , αφού κανεις δεν είχε καθαρίσει τα φρεάτια , η βρωμιά κόλλησε πάνω στα παπούτσια μου και δεν έφυγε ποτέ . 
       Ύστερα έμεινα μόνος . Ναι , έμεινα μόνος . Έκανα οκτώ βήματα και ο ήχος από τα παπούτσια μου στον πετρόκτιστο δρόμο ακούστηκε θλιβερός . Γύρισα το βλέμμα και το μόνο που είδα στο τέρμα του δρόμου, ήταν η θάλασσα . Φουρτουνιασμένη , έπνιγε κάθε πόντο από τον μικρό μώλο . Έσφιξα τα χέρια , και περπάτησα αργά πάνω στον μώλο .Κάθε κύμα είχε κάτι από το πρόσωπο σου . 
        Δεν ξέρεις από τι έχω επιβιώσει ... Δεν ξέρεις σε πόσο 
βρώμικα νερά έχω περπατήσει . Δεν ξέρεις πόσα κομμάτια του εαυτού μου , έχω αφήσει σε διάφορα μέρη . Καταλαβαίνω πως αντάριασες την θάλασσα , επειδή δεν θέλεις να μου μιλήσεις ..
Λες και επιπλέουν και εδώ κομμάτια μου ..λες και μιλώ στην μοναξιά ..δεν μπορεί . Ο αγέρας , θα σου φέρει να ακούσεις την σκέψη μου .