Τρόμαξες. Σωστά..; Το είδα στα μάτια σου, όταν τα σφράγισες. Η έξωση είχε γίνει πια με έναν βίαιο, άγριο ρυθμό. Το φως έκλεισε σε απόλυτη συνεννόηση με τα βλέφαρα σου. Ο μπορντό καναπές, σαν μια κορυφή ενός παγόβουνου που σε πολύ λίγο, θα με βούλιαζε στα παγωμένα νερά της μοναξιάς. Σαν άλλος καπετάνιος, ειδικευμένος σε πλοία από λάθη, έβλεπα την καταστροφή να με σημαδεύει, με αργές κινήσεις. Όλα όσα πιθανολογούσα πως έρχονται, είχαν ήδη πάρει μορφή μπροστά μου. Ούτε οι σκιές, δεν έμειναν για να τραβήξουν κάπου αλλού το βλέμμα μου.
Η συναισθηματική ελευθέρια, πάντα έχει ένα κόστος και μια ζημιά. Το κόστος πληρώνεται κατά την έξοδο. Το μικρό κομμάτι της. Το μεγάλο το κουβαλάς μέσα σου, σαν νάρκη παγιδευμένη σε μπάλα από πάγο. Είναι σίγουρο πως θα σκάσει, μα κανείς δεν γνωρίζει το πότε. Μπορεί να σκάσει από ηθελημένη επαφή. Μπορεί όμως και να βραχυκυκλώσουν οι επαφές και ξαφνικά να σε τινάξει, με την πλάτη στον τοίχο. Όταν αρχίσει να μειώνεται η αίσθηση της πληγής, τότε η ζημιά έχει γίνει. Κάτι σαν συναισθηματική αναπηρία ας πούμε.
Συνήθως η πιο πικρή αλήθεια, είναι και αυτή η οποία απλά σε ενοχλεί κάποια βράδια, που στέκεις μόνη στη μέση του σαλονιού. Όσο και αν κλειδώσεις την πόρτα, ξέρεις πως κάποια τέτοια σκέψη, θα σου κλέψει τις στιγμές. Το σπασμένο βάζο με τα αποξηραμένα πια ροζ τριαντάφυλλα, γυαλίζει ακόμη στο πάτωμα. Σαν βαριά άγκυρα που βυθίστηκε στον πάτο της θάλασσας και σε κρατάει δεμένη στο λιμάνι. Λαχταράς να πας κάπου εκεί έξω. Δεν ξέρεις προς τα που. Απλά ας είναι κάπου εκεί έξω. Αρχίζεις τα επιχειρήματα, απέναντι στον εαυτό σου, μα όσο και αν τα επαναλαμβάνεις, δεν δείχνουν να σε πείθουν.
Οι ματιές, είναι μια σειρά από νότες. Μια σειρά από μουσικές στιγμές, που φωνάζουν την αλήθεια, όταν οι κουβέντες κρύβονται μακριά. Και τα μηνύματα φτάνουν και οι λέξεις αστράφτουν με λαμπρότητα. Βλέμματα που γεμίζουν και αδειάζουν σαν φουσκωμένες κοίτες ποταμών, με κάθε κλείσιμο των βλεφάρων. Μια μουσική ακούγεται μέσα σου. Σαν σονάτα για πνευστά, από μια ορχήστρα που ξέμεινε από αναπνοές... Ένα - ένα τα μέλη έφυγαν και απέμεινε η σκηνή με την συνοδεία της σονάτας. Κατάφωτη και μόνη. Πάρτι χωρίς καλεσμένους και οικοδεσπότες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου