Φωτογραφία

    Κ ύστερα έρχονται κάποια πρωινά που ξέρεις, πως τα έκανες όλα λάθος.. Δεν θα αλλάξει κάτι, αφού ξημέρωσε.. Δεν θα σωθεί τίποτα. Τα όμορφα κάστρα ξανάγιναν άμμος, στην παραλία των άλλων.. Οι πολεμίστρες, τα τοξωτά παράθυρα, οι μεγάλες σκάλες εξακοντίστηκαν στα τέσσερα σημεία της παραλίας, εκεί που τα μάτια μας συναντήθηκαν για πρώτη φορά. Πέλματα από παχύδερμα δίποδα και γόπες, καλύπτουν τώρα την πρώτη ύλη των ονείρων μου. Αν μπορούσα να διαλέξω υλικά για να σου φτιάξω ένα πίνακα, σίγουρα θα επέλεγα την λευκή άμμο για τα στέρεα, το γλυκό νερό από ορεινές πηγές για τα υγρά και τα μάτια σου για το φως..
      Το επόμενο βράδυ, μου έδωσα ραντεβού σε ένα σκοτεινό ντεκόρ. Κάθισα στο μόνο τραπέζι της παραλίας που είχε δυο ποτήρια και κοίταξα γύρω μου. Το αλκοόλ, βάφτιζε κάθε μου στιγμή που προερχόταν από την μνήμη, σαν αστέρι. Φώτιζε ο ουρανός σιγά σιγά. Αστερισμοί άρχισαν να γεννιούνται με λευκούς φωτεινούς γίγαντες, που είχαν το χρώμα των ματιών σου. Η μεγάλη σκάλα του χαμένου κάστρου ορθωνόταν, πάλι μπροστά μου. Κόκκινα σκαλοπάτια κάτω από γαλάζια παράθυρα. Με μοβ κεριά,  στην άκρη από κάθε σκαλοπάτι. Σηκώθηκα και παρατήρησα πως φορούσα ένα λινό, λευκό  πουκάμισο πάνω από το παντελόνι. Βήμα - βήμα, ανέβηκα τις στιγμές, άρα και τα σκαλοπάτια στη σκάλα της μνήμης.
     Όπου και αν κοίταξα, είχα τα μάτια σου σαν εικόνα στο βάθος, Σαν φωτεινό ουράνιο τόξο, σε γκρίζα φωτογραφία. Στο μικρό κεφαλόσκαλο, με περίμενε μια γυναίκα με μαύρο νυφικό. Έστεκε κ ανέπνεε, από την αύρα της θάλασσας. Αν ήταν όνειρο και το κάστρο πραγματικό, θα φοβόμουν μήπως η φωτογραφία πάρει σκοτεινιά και χαθεί στο τώρα. Μια χημική διάταξη από χαρτί και φως που είδαμε σε μια ταινία του Σταύρου Τσιώλη, θα άφηνε για πάντα ένα πειστήριο μοναξιάς, σε μια κορνίζα στο μεγάλο δωμάτιο. Όσο και αν τρέξεις, όλο αυτό θα σε ακολουθεί. Σαν αύρα από χιόνι. Έτσι και αλλιώς, αυτό είσαι. Μια πριγκίπισσα από χιόνι