Μικρά μυστικά...

       

 

       Τα μυστικά συνήθως, είναι μικρές φωτιές που σίγο-καίνε μέσα σε σελίδες από παλιά ημερολόγια, σε ξύλινα κουτάκια δώρων, σε λερωμένα από κραγιόν πουκάμισα. Μικρές κρύπτες, που συντηρούν μικρές αλήθειες, που δεν άντεξαν το φως. Είναι λέξεις, που προσπαθείς να κρύψεις και ανά μη τακτικά διαστήματα, μια έκφραση, ένα άρωμα, ένα τραγούδι, μια κοινή φυσιογνωμία, προδίδει μια πληγή που παραμένει ανοιχτή. Ας είμαστε ειλικρινείς. Τίποτα δεν κλείνει μόνο του. Είναι μια κρύπτη με πολλά μικρά μυστικά, που τρέμεις εξίσου να τα φανερώσεις, όπως και να τα θάψεις. 
      Σήμερα στάθηκα, σε ένα μικρό καφέ στην Καλλιθέα, που είχε διαδοχικά ροζ και θαλασσί καναπέδες. Γκρι τραπεζάκια που το καθένα τους, είχε πάνω του και από ένα μεγάλο γυάλινο ποτήρι, που περιείχε κόκκινο κερί. Συνήθως τα ανάβουν οι σερβιτόρες το βράδυ, για να δημιουργήσουν την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να ορκιστούν την κλασική αιώνια αγάπη που διαρκεί συνήθως 8 μήνες ή να επιτρέψουν στους αλαλάζοντες φιλάθλους  που παρακολουθούν κάποιον αγώνα στην μεγάλη τηλεόραση, να αποδείξουν πόσο πόρνες είναι οι μανάδες των αντιπάλων και πόσο καλόγριες οι δικές τους. Ο ήλιος, έπεφτε δεξιά από την τέντα που σκέπαζε τα τραπέζια και έτσι τα κεριά έλιωναν. Πόσα μυστικά να έχουν ακούσει άραγε αυτά τα κεριά.
       Τα μυστικά είναι σαν το φυτίλι των κεριών. Παραμένουν έτοιμα να εμφανιστούν κάθε στιγμή. Είναι σαν τα ξεθωριασμένα ημερολόγια που ποτέ δεν κρύβεις σε απρόσιτα σημεία. Τα αφήνεις κρυμμένα μεν, αλλά διαθέσιμα στην πρόθεση, του κάθε τυμβωρύχου του παρελθόντος σου. Τρέμεις την λύτρωση της αποκάλυψης. Σαν ευνούχος πορνοστάρ.  Σαν μονόχειρας παλαιστής, σαν καπετάνιος που κρύβει πως δεν ξέρει να κολυμπά. Ζεστά απογεύματα, βρεγμένες νύχτες. Ξαπλώνεις σε ένα σατέν δροσερό σεντόνι. Κλείνεις τα μάτια και τότε κάποιος σου αδειάζει ένα ποτήρι νερό στο πρόσωπο. Θολώνεις. Πάγος, Θυμός, Έκπληξη, Εικόνες, Ζέστη, Σιωπή. Κλείνεις τα μάτια. Πλάθεις μυστικά, κάθε στιγμή που αναπνέεις. Δημιουργείς ένα παραμύθι χωρίς τέλος.
      Κάποια μυστικά τα κρύβεις από όλους και κάποια και από σένα τον ίδιο. Φλερτάρεις με την αποκάλυψη, σαν να καπνίζεις πάνω από ένα κιβώτιο με δυναμίτιδα. Είναι η αίσθηση που έχεις το πρωί, πως μάλλον χθες το βράδυ παραμιλούσες, στον ύπνο σου. Απόκοσμα. Αργά. Σταθερά. Σαν προγραμματισμένη παράσταση κωφάλαλων, στο σκοτάδι. Σε είδε; Σε άκουσε; Πόσες φορές δεν περπάτησες στον σκοτεινό διάδρομο με γυμνά πόδια; Όχι, δεν ακούς φωνές. Είναι τα μυστικά σου, που έχασαν τον δρόμο από το υποσυνείδητο και ψελλίζεις "Φύγε....".
       Το ένα τσιγάρο, διαδέχεται το άλλο. Γλίτωσες. Έφυγε. Ξημέρωσε. Τα μυστικά σου θα πνιγούν στον νυσταγμένο σου καφέ και μετά θα μαστουρώσουν, από τα μπερδεμένα αρώματα των καθώς πρέπει γυναικών, στο μετρό. Μέτρησες ποτέ τα μυστικά σου; Είναι μικρά και πολλά. Μέτρησε τα. Πιες άλλη μια τζούρα καφέ και τα μικρά σου μυστικά, θα έχουν χαθεί σε εκείνο το παραμύθι χωρίς τέλος. Πρόσεξε μονάχα, τι από τα δυο ζεις. Το παραμύθι ή την ζωή...