Ο κόσμος είναι μια δίνη...

 

          Ο κόσμος είναι μια δίνη. Μια τεράστια δίνη. Μια γαλαξιακή εξίσωση που σε όλα τα εργαστηριακά περιβάλλοντα, παράγει ένα μικρό μηδέν, σε μια οθόνη, που φωτίζει σκοτεινές αίθουσες. Κάθε απόγευμα, εύχομαι να μην νυχτώσει. Υποθέτω πάντα πως σήμερα, θα είναι διαφορετικά. Υποθέτω πως είμαι καλά. Υποθέτω πως σταμάτησαν ψυχές, να πνίγονται για μερικές χιλιάδες δολάρια, πολύ κοντά από εκεί που κάνω μπάνιο το καλοκαίρι. Πτώματα επιπλέοντα, σαν τη φαινομενική μας αναψυχή. Αλλά ξέχασα. Όσοι χαθούν στα παγωμένα νερά, με κραυγές τρόμου δεν μετρούν, στην δική μας αξιακή στατιστική.  Είναι ψυχές, που δεν υπήρξαν ψυχές. Υποθέτω πως παιδιά, δεν ζητιανεύουν στα φανάρια, πεινασμένα και γεμάτα τρόμο, για το τι θα γίνει αν η είσπραξη δεν είναι καλή το βράδυ, από τους προστάτες γονείς. Δεν έχουν παπούτσια, δεν δικαιούνται αγκαλιάς. Δεν δακρύζουν, όταν τα χτυπούν. Δεν ουρλιάζουν πνιχτά "γιατί" στο σκοτάδι. Αλλά ξέχασα. Ανήκουν σε άλλες φυλές. Είναι παιδιά, που γεννήθηκαν υπηρετώντας σκληρά, όσους όλοι εμείς, στείλαμε στο περιθώριο.  Μπορούν και κάνουν, όσα σιχαμερά, κάνουμε εμείς, σε οτιδήποτε διαφορετικό. Ναι όλα είναι μια δίνη. Κρυφτό, χωρίς καταφύγιο. Χωρίς μέτρημα. Μόνο κυνηγητό.
        Λίγο, λίγο όλοι μοιάζουμε σε εκείνο το τέρας που φοβόμασταν από παιδιά και κρυβόμαστε, κάτω από το σεντόνι. Ιδρωμένοι, περιμέναμε να σταματήσει να στέκεται κάτω από το κρεββάτι ή πίσω από την πόρτα. Οι χτύποι από το ρολόι του τοίχου, μετρούσαν αργά, σε  εκείνο το κρυφτό που παίζαμε με τα αποκυήματα της φαντασίας μας. Τίποτε δεν υπήρξε ποτέ. Μάλλον μια κατάθεση προκαταβολικών τύψεων  για όσα θα κάναμε ήταν. Αν δεν φοβήθηκες ποτέ, πιστεύοντας πως κάτι υπήρχε στο σκοτάδι μέσα στο δωμάτιο ή δεν αισθάνεσαι συμμέτοχος, σε όλα όσα γίνονται γύρω μας και δεν μιλάμε, τότε μην συνεχίσεις το διάβασμα. Ξαναγύρνα στην τηλεόραση και συνέχισε να καταριέσαι, ότι βλέπεις να παρελαύνει μπροστά από το θέατρο της αποχαύνωσης. Υποθέτω πως όλοι, θα θελήσουν να φτάσουν ως το τέλος. Ξέρεις. Δεν μας βλέπει κανένας. Ξέρω. Δεν πιστεύεις, πως φταις και τόσο πολύ. Υποθέτω πως δεν έχεις ενοχές. Υποθέτω πως δεν έχεις ζωή. Υποθέτω πως δεν έχεις όνειρα που να σχετίζονται με πράγματα πέρα από τα ιδιοκτησιακά. Υποθέτεις πως ξέρεις. Πνίγεσαι και δεν το ξέρεις. 
         Φιμωμένοι ποιητές, πολιτικοποιημένοι ακαδημαϊκοί, νεόπλουτοι επαναστάτες, φασίζοντες κουλτουριάρηδες, φοβισμένοι οικογενειάρχες, μετανοούντες εργένηδες, καταπιεσμένοι εργαζόμενοι, άνετοι άνεργοι και όλο και η δίνη μεγαλώνει. Μας στροβιλίζει, σαν τοπικός τυφώνας, που παρουσιάζει επεκτατικές τάσεις. Μοιάζει με την ανθρώπινη φύση. Σκληρή, έτοιμη να καταπιεί τα πάντα στο διάβα της. Μόνο η αγάπη μπορεί. Μόνο εκείνη μπορεί να ανακόψει, αυτό τον χείμαρρο που κατακλύζει μέρα με τη μέρα, τις ψυχές μας. Υποθέτω πως το πρωί θα ξημερώσει, όπως και εχθές μα ελπίζω. Υποθέτω πως ίσως και κάτι να αλλάξει. Ονειρεύομαι και ελπίζω. Σαν πολλά μονόπρακτα, που θα στήσουν την παράσταση της ζωής μας. Αγάπη. Ξέρω. Ακόμη και εκείνη, υποθέτει πως την ξέχασαν και θα μας ξεχάσει και αυτή.