Όλοι είμαστε γεννημένοι ποιητές. Απλά κάποιοι κρατούμε ζωντανή την σχέση με τον ομφάλιο λώρο που λέγεται τρέλα και κάποιοι όχι. Περίεργα απογεύματα με οράματα και ήχους μας στοιχειώνουν. Ο ήλιος, παίζει μπροστά στα μάτια μας. Δένει σκιές, χαλάει ευθείες. Ένας ποδηλάτης, με κόκκινο μαύρο αντιανεμικό μπουφάν και λαχανί κράνος, μοιάζει σαν να βγήκε από διαγωνισμό καρναβαλιού, σε βακχικό περιβάλλον. Μια κοπέλα με καφέ μπουφάν γιλέκο και μαύρη μπλούζα, συνεχίζει να περπατά, παράγοντάς ήχο με τις καφέ μπότες της, πάνω στα γκρι πλακάκια. Η κίτρινη τσάντα στην πλάτη της, κουνιέται σαν γαντζωμένη χελώνα που μιμείται μία βδέλλα.
Αναπηρικά καροτσάκια μας κυκλώνουν και εμείς οι ποιητές, τρέμουμε, μην τυχόν και χάσουμε το τέλος. Ένα τέλος, βγαλμένο από σχιζοφρενικά μυαλά απόκοσμων σκηνοθετών, που κοπέλες από τις βεράντες, ραίνουν με μαύρα μανταλάκια τους περαστικούς. Εκείνοι βιάζονται. Μαύρα μανταλάκια, μαύρη βροχή. Οι περαστικοί τρέχουν, ο ένας πίσω από τον άλλο και ξαφνικά σταματούν. Σαν εμπορική αμαξοστοιχία, που έμεινε από ζημιά σε ερημικό επαρχιακό σταθμό. Ησυχάζει και σταματά. Κάπου πιο πίσω, κάποιος άναψε ένα τσιγάρο. Τράβηξε μια δυνατή τζούρα και χάθηκε, αφήνοντας πίσω του, ένα σύννεφο από γκρι καπνό. Η αμαξοστοιχία ζήλεψε. Ζωντάνεψε και πάλι και το πλήθος, καβάλησε τα αναπηρικά καροτσάκια και χάθηκε σε αδιέξοδα σοκάκια.
Οι ποιητές, δεν είναι αυτοί που χαράζουν μολυβιές σε λευκό χαρτί, ούτε αυτοί που καμώνονται ωραία στιχάκια. Είναι εκείνοι που μαστιγώνουν, τη σιωπή με λέξεις. Που τείνουν το χέρι στο σκοτάδι και ακουμπούν με την πλάτη στην μπορντό κουρτίνα, με μάτια γεμάτα δάκρυα, αδειανά από ζωή. Που τολμούν να αγαπούν, σε ένα κόσμο απόλυτου ψεύδους και υπερβολής. Αυτοί.. Ναι, όσοι αγαπούν είναι ποιητές. Καταθέτες λυγμών, για ένα καλύτερο σήμερα. Δωρητές και σιωπηλοί ιππότες της Αγάπης. Μ' ακούς..;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου