Φεύγω...Λύσσαξα να λυτρωθώ και να χαθώ στο τίποτα. Να γλυστρίσω στη βροχή και να κυλίσω αλλού. Να φυτρώσω και να νοιώσω να σβήνω μέσα σε μια λασπωμένη τρύπα γεμάτη χώμα. Έτρεξα μακριά σου...
Αρνήθηκα να σε κοιτώ στα μάτια και γύρισα να τρέξω σε μια αμμοπαγίδα. Κάθε βήμα με κατέβαζε ολο και πιο βαθιά. Η πίεση, σύνθλιβε κάθε πόντο μου , την στιγμή που ένοιωθα την αγάπη μέσα μου να φουσκώνει σαν κρυφός κεραυνός , μέσα σε σύννεφο. Ήταν έτοιμη να σκάσει , να εκραγεί και να σε κάψει με φωτιά. Στοιχειωμένοι , θα γυρίζαμε στις ερημιές και θα θερίζαμε τα αστέρια....
Μα την αγάπη, ή δεν την γνωρίζες ή την απέφευγες...
Μισούσατε η μια την άλλη και εγώ γύριζα σαν τροχός, σαν κυκλώνας μέσα σε πηγάδι. Έτρεξα μωρό μου, σαν πεινασμένο σκυλί . Έτρεξα και σε απαρνήθηκα.....
Αυτή ήταν η αλήθεια. Δεν θα καταλάβαινες ποτέ και εγώ θα κρατούσα μια καρδιά που ήταν γεμάτη προσδοκίες.
Αντάλασσα κάθε κοινό μας δευτερόλεπτο με 10 χρόνια στην άβυσσο....
Φεύγω.... Κάνουμε κάτι σωστό σε λάθος χρόνο , νομίζω.
Η εικόνα σου θα είναι το δικό μου Άγιο Δισκοπότηρο.
Θα κρατήσω την αγάπη και ο χρόνος θα μου δείξει την γωνιά για να σε περιμένω.. Βρέχει και απόψε. Θα σου αφήσω την σκιά μου και θα χαθώ στο σκοτάδι. Φεύγω..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου