14/11/2013
Κόκκινα Όνειρα - Χρώματα Γκρι
Κόκκινα Όνειρα. Η απουσία σου με σκότωνε. Μια στάλα υγρασίας ήταν αρκετή για να με πνίξει στην λάσπη. Οι Κένταυροι ποδοπατούσαν την αύρα σου και εσύ τους κοίταζες στωικά. Δεν θα φύγουν ; Δεν θα σε νιώσω να μου χαμογελάς στο σκοτάδι; και η κοσμική λάμπα να ανάβει; Έλειπες. Και ήταν αδύνατο να συμβεί οτιδήποτε απ΄τα δυο.
Στενό τζιν, σταράκια λευκά παπούτσια και από πάνω κόκκινο μπλουζάκι. Στενό. Τόσο που αναδείκνυε τη φιγούρα της ακόμα περισσότερο.Η αναπνοή μου κόπηκε όταν σήκωσε το βλέμμα και με κοίταξε. Το σάλιο ξάφνου εξαφανίστηκε και το κόμπιασμα έπαιζε με τα χείλη μου. Χαμόγελο. Αισθάνθηκα σαν πουλί ανάμεσα σε ουράνιο τόξο. Μα πού βρέθηκε το ουράνιο τόξο μες την νύχτα ;
<<Γεια σου , με λένε ............ >>. Ο κόσμος μου πια είχε όνομα. Σαν άλλος εξερευνητής , είχα πια φτάσει στην άλλη άκρη του κόσμου. Χαζές λέξεις . Ότι πιο χαζό βρήκα , το είπα. Και το ουράνιο τόξο συνέχιζε να με σηκώνει ψηλά.
Χαιρέτησα και άρχισα να κατηφορίζω με κατεύθυνση την πύλη της Πολυτεχνειούπολης.
Γιατί; Τι θέλω εκεί; Ποιος νοιάζεται ; Απλά περπατάω και ψάχνω κάπου να ουρλιάξω πως νοιώθω κάθε συναίσθημα που φωνάζει πως ήρθες..Ας βγει το ουράνιο τόξο ξανά. Έλειπες.Και όλα είναι γκρι.
Βράδυ, γυρνώ απ΄την δουλειά και κλείνω την πόρτα πίσω. Το τσιγάρο μου πνίγει τον λαιμό , μα δεν μπορώ να το κόψω. Δοκίμασα αρκετές φορές και όσες το έκανα απλά βουτούσα ξανά. Είναι μάταιο κάποιες φορές να κυνηγάς το τίποτα. Μα απ΄το τίποτα κρατιόμαστε, στο τίποτα γυρνάμε και κλείνοντας τα μάτια ένα τίποτα μας διαπερνά. Άνοιξα την ντουλάπα και ξεκρέμασμα εκείνο το κόκκινο μπλουζάκι σου. To μύρισα και σκέφτηκα.
Κόκκινα όνειρα , κόκκινοι εφιάλτες . Το έβαλα στην θέση του και βάλθηκα να το κοιτάζω , ακούγοντας την φωνή σου .<< Μην φύγεις . Δεν το ήθελα. Δεν κατάλαβα πως έγινε.
Ο ........... δεν φταίει σε τίποτα. Θα έδινα τα πάντα για να μην είχε συμβεί τίποτα. Μην φύγεις. Δώσε μου μια ευκαιρία..
Μην φύγεις , αν μ΄αγαπάς όπως λες. Μην φύγεις >>.
Αισθάνθηκα μια αστραπή να σκίζει τον αέρα μακριά , υπογράφοντας τον πόνο με μια γραμμή στην μέση της σκοτεινιά. Ο Ποσειδώνας μου χάρισε το πιο αλμυρό νερό του και έπνιξε τα μάτια μου στο δάκρυ. Το αίμα έγινε οργή και η οργή θυμός. Ένας θυμός βαρύς, ανίκητος , δυνατός. Ένοιωσα το αίμα μου να γίνεται στέρεο και τα μάτια μου να ουρλιάζουν ένα γιατί. Κόκκινα δάκρυα..
Κόκκινα Όνειρα - Χρώματα Γκρι
Κόκκινα Όνειρα. Η απουσία σου με σκότωνε. Μια στάλα υγρασίας ήταν αρκετή για να με πνίξει στην λάσπη. Οι Κένταυροι ποδοπατούσαν την αύρα σου και εσύ τους κοίταζες στωικά. Δεν θα φύγουν ; Δεν θα σε νιώσω να μου χαμογελάς στο σκοτάδι; και η κοσμική λάμπα να ανάβει; Έλειπες. Και ήταν αδύνατο να συμβεί οτιδήποτε απ΄τα δυο.
Στενό τζιν, σταράκια λευκά παπούτσια και από πάνω κόκκινο μπλουζάκι. Στενό. Τόσο που αναδείκνυε τη φιγούρα της ακόμα περισσότερο.Η αναπνοή μου κόπηκε όταν σήκωσε το βλέμμα και με κοίταξε. Το σάλιο ξάφνου εξαφανίστηκε και το κόμπιασμα έπαιζε με τα χείλη μου. Χαμόγελο. Αισθάνθηκα σαν πουλί ανάμεσα σε ουράνιο τόξο. Μα πού βρέθηκε το ουράνιο τόξο μες την νύχτα ;
<<Γεια σου , με λένε ............ >>. Ο κόσμος μου πια είχε όνομα. Σαν άλλος εξερευνητής , είχα πια φτάσει στην άλλη άκρη του κόσμου. Χαζές λέξεις . Ότι πιο χαζό βρήκα , το είπα. Και το ουράνιο τόξο συνέχιζε να με σηκώνει ψηλά.
Χαιρέτησα και άρχισα να κατηφορίζω με κατεύθυνση την πύλη της Πολυτεχνειούπολης.
Γιατί; Τι θέλω εκεί; Ποιος νοιάζεται ; Απλά περπατάω και ψάχνω κάπου να ουρλιάξω πως νοιώθω κάθε συναίσθημα που φωνάζει πως ήρθες..Ας βγει το ουράνιο τόξο ξανά. Έλειπες.Και όλα είναι γκρι.
Βράδυ, γυρνώ απ΄την δουλειά και κλείνω την πόρτα πίσω. Το τσιγάρο μου πνίγει τον λαιμό , μα δεν μπορώ να το κόψω. Δοκίμασα αρκετές φορές και όσες το έκανα απλά βουτούσα ξανά. Είναι μάταιο κάποιες φορές να κυνηγάς το τίποτα. Μα απ΄το τίποτα κρατιόμαστε, στο τίποτα γυρνάμε και κλείνοντας τα μάτια ένα τίποτα μας διαπερνά. Άνοιξα την ντουλάπα και ξεκρέμασμα εκείνο το κόκκινο μπλουζάκι σου. To μύρισα και σκέφτηκα.
Κόκκινα όνειρα , κόκκινοι εφιάλτες . Το έβαλα στην θέση του και βάλθηκα να το κοιτάζω , ακούγοντας την φωνή σου .<< Μην φύγεις . Δεν το ήθελα. Δεν κατάλαβα πως έγινε.
Ο ........... δεν φταίει σε τίποτα. Θα έδινα τα πάντα για να μην είχε συμβεί τίποτα. Μην φύγεις. Δώσε μου μια ευκαιρία..
Μην φύγεις , αν μ΄αγαπάς όπως λες. Μην φύγεις >>.
Αισθάνθηκα μια αστραπή να σκίζει τον αέρα μακριά , υπογράφοντας τον πόνο με μια γραμμή στην μέση της σκοτεινιά. Ο Ποσειδώνας μου χάρισε το πιο αλμυρό νερό του και έπνιξε τα μάτια μου στο δάκρυ. Το αίμα έγινε οργή και η οργή θυμός. Ένας θυμός βαρύς, ανίκητος , δυνατός. Ένοιωσα το αίμα μου να γίνεται στέρεο και τα μάτια μου να ουρλιάζουν ένα γιατί. Κόκκινα δάκρυα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου