Ημερολόγιο μιας περίεργης νύχτας

            Σήμερα το βράδυ, νιώθω μοναξιά. Ίσως περισσότερο από άλλες μέρες. Το τηλέφωνο που και που χτυπά, μα κάνω πως δεν το ακούω. Κόζυ μέρη, αδιάφορες φάτσες, λιγδερά τακούνια, I phone 6, προσποιητή επιτυχία. Συνήθως ξεκινάω με το να βαριέμαι. Συνεχίζω αποφεύγοντας και καταλήγω στο να αισθάνομαι μοναξιά. Δεν ξέρω τι προκαλεί την κάθε φάση, μα η κατάληξη της αλληλουχίας, είναι η ίδια. Θα μπορούσα σήμερα το βράδυ, να βρίσκομαι κάπου αλλού. Σε ένα αδιάφορο αλλού. Εκεί που οι λεπτοδείκτες του ρολογιού, θα σημάδευαν με βία την έξοδο. Δεν ξέρω αν μεγαλώνοντας γίνομαι πιο απόμακρος. Μάλλον ψάχνω μέσα μου, περισσότερο από ότι παλιά. Αναμοχλεύω, ψάχνω, σκάβω μέχρι να φτάσω στα σκατά των βαθύτερων σκέψεων μου. Η σύγχρονη κλινική ψυχολογία θα περιέγραφε αυτή μου την μέθοδο, σαν αυτό-ψυχογράφημα.  Η Φροϋδική σχολή θα πρότασσε την έρευνα στην παιδική ηλικία. Ο Άντλερ, θα έσκιζε τα ιμάτια του για την προεφηβική. Ποιος χέστηκε τελικά.. 
        Εγώ απλά θα άναβα το φως της βεράντας και θα έφερνα την καρέκλα, πιο κοντά στο τραπέζι. Επάνω, έχει ένα πλαστικοποιημένο τραπεζομάντηλο σε μια γκρίζα απόχρωση, με παραστάσεις ρολογιών, σε ευρωπαϊκά και λατινικά μοτίβα. Πάνω στο τραπέζι, υπάρχουν ένα μεταλλικό τασάκι βαμμένο στην αγγλική σημαία, ένα ποτήρι με μπύρα, ένα κόκκινο πακέτο τσιγάρα και ένας θαλασσί αναπτήρας. Το κινητό, το έκρυψα κάτω από το μαξιλάρι, του μπορντό καναπέ στο σαλόνι. Για να είμαι σίγουρος, πως δεν θα το ακούσω να χτυπάει. Η λειτουργία της σίγασης, πάντα με τρόμαζε και την απέφευγα. Μου έβγαζε κάτι από μαύρο υποβρύχιο που ταξιδεύει σιωπηλά σε μια σκοτεινή θάλασσα, χωρίς φεγγάρι και ψάχνει τον ανυποψίαστο στόχο του. Μόλις τον βρει, θα εξαπολύσει μια σειρά από δονήσεις, που θα ταράξουν το ήσυχο καλοκαιρινό βράδυ. Το αυτό-ψυχογράφημα αυτό, θα το ονομάσω ημερολόγιο μιας περίεργης νύχτας.
         Άναψα τσιγάρο. Έχω ενοχές, που συνεχίζω να καπνίζω, γιατί θέλω να το κόψω. Αρέσκομαι στις εξαρτήσεις. Με τρέφουν. Σκέφτομαι πάντα να το κόψω, μετά την ένατη τζούρα. Θυμάμαι τον παππού μου, να σβήνει πάντα το τσιγάρο μισό.
-Γιατί το κάνεις αυτό; τον ρωτούσα, ενώ ήξερα την απάντηση.
-Καπνίζω τόσο, όσο να αισθάνομαι πως το ελέγχω. Μου έλεγε.
Το σκέφτηκα και εγώ πολλές φορές αυτό το κόλπο. Ίσως να παίζει ρόλο και το dna. Σειρές από γενετικούς κώδικες, μπερδεύονται σε ένα αλισβερίσι γενεών. Μια πρόσμιξη από αίμα που κουβαλάει αλληλοσυγκρουόμενες πληροφορίες, επιλέγει την κατεύθυνση που συνήθως τραβάμε. Ένα ναρκοπέδιο από μνήμες εν υπνώση, που χορεύουμε πάνω του σαν μαριονέτες, με δεμένα μάτια. Νιώθουμε ελευθερία όταν δεν ξέρουμε που πατάμε. Επίπλαστη μεν, συμπεριφοριστική δε. Όταν πατήσουμε κάποια τέτοια νάρκη και κάνουμε κάτι που φαινομενικά, δεν θα το επιλέγαμε ποτέ, βυθιζόμαστε σε ένα σκοτεινό κενό τύψεων και πλέουμε σε μια λίμνη από ερωτήματα.
-Μα πως μπόρεσα να το κάνω αυτό;
-Δεν το έβλεπα;
-Πάλι τα ίδια σκατά έκανα; Μα πάλι τα ίδια;
Το dna, γελά μαζί μας. Επιλέγει τον ορίζοντα και εμείς καμαρώνουμε για τις μηχανικές μας κινήσεις. Σαν ένα ιστιοφόρο με δεμένο τιμόνι και κατάρτι. Έχουμε ένα σουγιά στην τσέπη. Θα πάρουμε τον έλεγχο ή θα χαζεύουμε την προσάραξη;
          Εμείς ορίζουμε τις επιλογές μας ή οι επιλογές μας, ορίζουν εμάς; Ένας γρίφος που γυρνά μέσα μου, σαν μικρός ανεμοστρόβιλος. Δεν έχω καμία διάθεση να δώσω έναν απαισιόδοξο τόνο στο βράδυ μου. Παρατηρώ το λεωφορείο με τον αριθμό 732, να κατεβαίνει αργά την λεωφόρο.
-Εφτά και τρία, δέκα και δύο, δώδεκα. "Μ" σκέφτηκα και χαμογέλασα. Άλλες εννιά τζούρες και θα το σβήσω.
-Τι κάνεις εκεί έξω τόση ώρα; με ρώτησες.
-Πιστεύεις στην μοίρα; αποκρίθηκα.
-Εμείς την ορίζουμε..
- Έμοιαζες με την Μέριλ Μονρόε, γαμώτο μου. Σκέφτηκα.
-Η αγάπη; Μήπως είναι μια χημική εξίσωση που απαντάται από τον οργανισμό μέσα σε λίγα χίλιο-δευτερόλεπτα;
-Πέρασε το λεωφορείο; με ρώτησες χαμογελαστή.
-"Μ".. Απάντησα.
-Θα έρθεις μέσα;   
-Nαι. Θα χρειαστώ άλλες εννιά τζούρες.
-Εντάξει μωρό μου.
-Ημερολόγιο νυκτός. Είπα και γύρισα σελίδα στα κείμενα μου σκεφτικός. Ακούμπησα το στυλό, δίπλα στο τασάκι. Ένα ελαφρύ αεράκι, είχε κάνει αισθητή την παρουσία του.
-Πλοίο ή στεριά; αστειεύτηκες.
-Τι σημασία έχει; Θα εκπέμψω και αύριο, σήματα Μορς με τις λέξεις μου. Ημερολόγιο καταστρώματος, κάποιας νύχτας του Αυγούστου. Κανένα ίχνος ζωής, μα διατηρούμε ακέραια την ελπίδα.
-Θα έρθεις μέσα;
-Nαι....