Η Αγάπη πάντα λείπει όταν τη θέλω...

          Γυμνός και βρεγμένος μέχρι το κόκαλο, μέσα στην άδεια μπανιέρα. Στεγνός, κάτω από μια βρύση που με λούζει με παγωμένο νερό. Μεθυσμένος χωρίς να έχω πιει αλκοόλ τα τέσσερα τελευταία εικοσιτετράωρα. Νηφάλιος, μετά από ένα άδειο μπουκάλι ουίσκι. Βρώμικο, λασπωμένο τζιν, που μόλις βγήκε από το πλυντήριο. Πατερίτσες, σε σώμα χορευτή. Με άδεια μάτια στο σκοτάδι και κλειστά. Τα ανοίγω, μόνο όταν η πόλη ανάβει τα φώτα της. Εκεί που πολλές ιστορίες ξεκινούν να παίζονται μέσα σε λίγα ή πολλά τετραγωνικά από μπετόν. Εκεί που σάλπιγγες  και ρέκβιεμ, ηχούν πίσω από παντζούρια και χαραμάδες από κουρτίνες. Σεργιάνι στο καρναβάλι της σιωπής. Ήχοι από άρβυλα σε άδεια σοκάκια. Τακούνια σφηνωμένα σε πλακάκια. Ανεμιστήρες που γυρίζουν χωρίς ρεύμα. Τσιγάρα που ανάβουν από βλέμματα. Ιδρώτας. Βαλς. Ναι, νεράιδες τα βράδια, χορεύουν βαλς. Χωρίς παρτενέρ. Φοράνε μακριά λευκά κρεμ φορέματα και κόκκινες γόβες. Κίτρινα και καφέ καπέλα. Η πούδρα περισσεύει. Με μάτια σκοτεινά και έντονο κραγιόν. Σαν άγγελοι, που γεννήθηκαν από την μίξη ανθρώπων και νυχτερίδων. Χορεύουν σε μια μουσική, που ακούνε μόνο εκείνες. Φοβούνται τα απλωμένα σχοινιά με φρεσκοπλυμένα ρούχα που μυρίζουν μαλακτικό και τις κεραίες των ανοιχτών τηλεοράσεων. Όσοι ένοικοι, καταλαβαίνουν την παρουσία τους, κρατούν την ανάσα τους. Σπασμένα τηλεκοντρόλ. Πληκτρολόγια, που τους έχουν αφαιρέσει με εγχείρηση το enter. Βαλς. Σιωπή. Τήλε-φονικοί δέκτες. Βαλς. Like. Τηλεφωνικοί θάλαμοι με ακουστικά, χωρίς καλώδιο. Βαλς. Σιωπή. Αργεί να ξημερώσει απόψε.
      - Θα μου τηλεφωνήσεις απόψε; ρώτησες γεμάτα δυσπιστία.
-Φυσικά όπως πάντα στις 10. Υποκρίθηκα.
-Θέλω να σε δω.
-Χμ... Έβηξα από απογοήτευση. Θες να σκοτώσεις το γοητευτικό μυστήριο;
-Δεν με νοιάζει. Θέλω την Αγάπη. Θέλω εσένα. Θέλω και τους δυο σας. Απόψε έχω ανάγκη να σε δω.. Είπες.
-Και οι δυο μαζί είναι αδύνατο. Αν θέλεις μπορούμε να έρθουμε ξεχωριστά και να δεις τον καθένα μόνο. Υποκρίθηκα.
-Δεν νιώθεις την Αγάπη;
-Η Αγάπη πάντα λείπει όταν την θέλω. Πάντα. Κάθε βράδυ ντύνεται φυγάς και τρέχει σαν τρελή στις ερημιές. Χάνεται μέσα σε πέλαγα και της φωτίζει την πορεία μια κατακίτρινη σελήνη. Σέρνεται σε δάση και κρύβεται σε σπηλιές. Την εντόπισα κάποιο βράδυ, καθισμένη στις πίσω θέσεις ενός λεωφορείου, να κοιτά δήθεν αδέξια έξω. Σκέφτηκα να της ρίξω.
-Ήταν μόνη;
-Δεν έχει σημασία.
-Η απάντηση είναι όχι.
-Η απάντηση είναι πως λείπει.
-Σε αποφεύγει;
-Ίσως.
-Θα σε δω σήμερα; Κράτησες την αναπνοή σου και άναψες ένα τσιγάρο. Φύσηξες αργά και ένιωσα τον καπνό, να μου ποτίζει την επιδερμίδα.
-Όχι. Ίσως. Θα δείξει, είναι η απάντηση.
-Είναι μία από τις νεράιδες;
-Ναι. Είναι όλες οι νεράιδες για την ακρίβεια. Κάθε αγάπη, χορεύει εκεί πάνω στις σκεπές και στις στέγες, εκείνο το Βαλς.
-Θα γίνω και εγώ μια τέτοια;
-Καληνύχτα..
-Καληνύχτα..