Σήμερα το βράδυ, η βροχή σταμάτησε. Όλα δείχνουν να στεγνώνουν, εκτός από την βρεγμένη βεράντα, στην οποία στέκομαι και χαζεύω τα αυτοκίνητα, να ανεβαίνουν την μεγάλη λεωφόρο, Οι ροδιές από τα λάστιχα, μου φαντάζουν σαν δυο γιγάντια σκοινιά που μας κρατούν γαντζωμένους. Σαν να ορίζουν την πορεία σε όλα αυτά τα οχήματα που ανεβοκατεβαίνουν αργά. Ψηλά στον ουρανό έχει αστέρια. Όχι πολλά. Είναι διάσπαρτα και όχι πολύ φωτεινά. Υπάρχουν σαν πιτσιλισμένο κολλάζ σε σκοτεινή κόλλα. Σύννεφα δεν υπάρχουν. Που χάθηκαν άραγε; Πότε πρόλαβαν να κρυφτούν; Ένας από τους λόγους που θα ήθελα να μπορώ να πετάω, είναι και αυτός. Να μπορώ να τα ξετρυπώσω και να τα τιμωρήσω για την βροχή.
Ένα φεγγάρι, στέκει στο ύψος των ματιών μου. Είναι μισό. Σκοτεινή η πάνω επιφάνεια του κύκλου και ελαφρώς φωτισμένη η κάτω. Σαν διχασμένος δίσκος. Σαν κολλημένα ημικύκλια. Σαν λέξεις που συναντήθηκαν στη μέση και αφού αναμετρήθηκαν με την σιωπή, τρομαγμένες έτρεξαν η μία, πάνω στο άλλη. Σαν φιλιά πίσω από σίδερα φυλακής, που δεν θα ενωθούν ποτέ πραγματικά. Σαν την αγάπη της σφαίρας, για τον στόχο της. Ο αχνός από την αναπνοή μου, δημιουργεί μια δικιά μου προσωπική ομίχλη. Που βρίσκεται εκεί και παρουσιάζεται, μονάχα όταν αναπνέεις. Απέναντι παράθυρα. Πολλά παράθυρα. Κάποια είναι σκοτεινά. Άλλα φωτισμένα με το θαλασσί χρώμα της τηλεόρασης. Σκέφτομαι πως μπορεί να είναι φυλακισμένοι από ένα δράκο σε σχήμα κουτιού, αλλά εκεί υπάρχουν ακόμη ζωντανοί.
Έβρεχε έξι μέρες αδιάκοπα. Χάζευα από το τζάμι την σκοτεινιά της νύχτας, να φλερτάρει με υγρές κλωστές που πέφτουν από τον ουρανό. Θυμάμαι πως μισούσες την βροχή και εγώ γέλαγα και σε καλούσα να με πάρεις αγκαλιά, έτσι όπως στεκόμουν έξω από την πόρτα. Ήμουν βρεγμένος γιατί περίμενα. Κάπνιζα. Κουβαλούσα πάνω μου υγρές επιθυμίες και επιδιώξεις. Πέρασε καιρός. Στέκω σε αυτή τη βρεγμένη βεράντα και δημιουργώ ένα ημερολόγιο σιωπής. Ένα μηχανάκι με τον δυνατό ήχο της εξάτμισης με αποτράβηξε από τις σκέψεις μου. Πέρασε και άφησε στον δρόμο, μια μικρή ροδιά, που έσβησε σχεδόν αμέσως. Κάτι σαν τους καλοκαιρινούς έρωτες, από την εποχή που ήμασταν παιδιά. Στην τελική αυτό είμαστε. Μια σειρά από ροδιές. Σαν γιγάντια αράχνη που μεθυσμένη, τύλιξε τον εαυτό της και τον έπνιξε.
Η αγάπη είναι βροχή. Είναι μια ροή από συναισθήματα, χωρίς κανένα μέτρο προφύλαξης. Μια δυνατή βροχή που ξέσπασε ένα χειμωνιάτικο βράδυ, που περπατούσες σε σκοτεινά σοκάκια, προφυλαγμένος κάτω από το βαρύ παλτό σου. Ένας όγκος πίεσης, χωρίς καμία προειδοποίηση. Χωρίς βοή, χωρίς ραντεβού, χωρίς σιωπή. Συνεχής κίνηση μέσα σε ένα πολύβουο περιβάλλον και ξαφνικά, ακινητοποίηση. Ένταση. Κυματισμός. Υγρασία μέχρι τα πιο βαθιά σημεία του υπέρμετρου και γιγαντωμένου σου Εγώ. Φανάρια σαν μικροί φάροι και πεζοδρόμια σαν μικρές προβλήτες. Δεν κουνήθηκες. Σταμάτησες εκεί. Μέσα στη μέση του δρόμου, σαν επιπλέοντα απορρίμματα, που πέταξε κάποιο πλοίο, στην μέση του ωκεανού της πόλης. Ποιος νοιάστηκε αν βυθιστούν ή παρασυρθούν σε κάποια μακρινή παραλία, στα τέσσερα σημεία του σκοτεινού ορίζοντα.
Πέταξες το μπουφάν και αφέθηκες. Σήκωσες τα χέρια και ένιωσες τον παγωμένο αγέρα να εισχωρεί μέσα σου, σαν διαρρήκτης σε σπίτι, χωρίς παντζούρια. Με ανοιχτά μάτια που κοιτούσαν ψηλά και έκλειναν από την συγκέντρωση του νερού και την ορμή του. Τηλεσκόπιο με φακούς πρεσβυωπίας ήσουν μικρέ μου. Στόχευση, χωρίς δυνατότητα βολής. Σαν νεκροταφείο παλιών αρμάτων μάχης. Με μακριά κανόνια που ατενίζουν τις εποχές να περνούν. Μοιάζουν τρομακτικά από μακριά. Πόσα κοπάδια πουλιών που πέταγαν μακριά για να μεταναστεύσουν, δεν τα παρατήρησαν και πέταξαν μακριά με ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα; Έστεκες μέσα στην μέση του δρόμου, μόνος. Εσύ και το Εγώ σου. Εκείνος ο βρωμερός δαίμονας, που γιγαντώνεται μέσα σου και σε τυφλώνει. Σου αφαιρεί όλες τις αισθήσεις. Άραγε τα δέντρα , να αισθάνονται τίποτα όταν χτυπά ο αγέρας τα κλαδιά τους; Αντιλαμβάνονται άραγε πως γερνούν και δεν θα μείνουν για πάντα στο ίδιο σημείο;
Η αγάπη είναι ζωή. Είναι η εσωτερική νίκη απέναντι στο Εγώ, που σε κάνει προσωρινά δυνατό, αυθάδη και άδικο. Ένα Εγώ, που σε ψηλώνει πάνω σε δυο πήλινα πόδια που πολύ σύντομα θα σπάσουν και ο κρότος της πτώσης θα σε βουτήξει σε ένα ενυδρείο από μοναξιά. Θα γυροφέρνεις τα βράδια μέσα σε μια γυάλα και κανείς δεν θα είναι εκεί για να μοιραστείς την πτώση σου. Αυτό είναι η αγάπη. Το βλέμμα, μετά την πτώση. Η κίνηση του κεφαλιού προς τα δεξιά και ένα χαμόγελο. Μια συνειδητοποίηση πως ο άνθρωπος, δεν φτιάχτηκε σαν όπλο μοναξιάς, σαν πολεμίστρα γεμάτη μίσος και ματαιοδοξία. Η αγάπη είναι βροχή και αν αρνηθείς να εκτεθείς και κρυφτείς, θα γευτείς το αποτέλεσμα αυτής της βροχής. Λάσπη. Κρύφτηκες με φόβο από την αγάπη. Βρήκες κάποιο προσωρινό κατάλυμα που σε κάλυψε και με το που πέρασε η βροχή, κινήθηκες. Σαν νηστική κόμπρα, που πέφτει πάνω σε ένα κοπάδι από ελάφια.
Ο φόβος της Αγάπης σε στοίχειωσε. Άφησες την αγάπη να περάσει και σε άφησε και αυτή. Έμεινες απέναντι στο θήραμα, με μια φονική πείνα για στοργή. Η λάσπη ήταν παντού. Σε λέκιασε και δεν έδωσες σημασία. Της επέτρεψες να καλύψει το δέρμα σου. Άρχισε να μην σε ενοχλεί η μυρωδιά και το θάμπωμα. Απομακρύνθηκες και κάθε φορά που καταλάβαινες τα σύννεφα να φέρνουν την βροχή, έτρεχες σαν λεπρός να κρυφτείς από τα βλέμματα που σου έτειναν το χέρι. Για να πλυθείς. Για να εξαγνιστείς. Πέρασε καιρός και τα δέντρα τελείωσαν. Η εποχή της κενόδοξης επιτυχίας πέρασε. Ήσουν μόνος και λασπωμένος. Σαν βιρτουόζος κιθαρίστας που κατάλαβε πως είχε ξεμείνει από χορδές.
Δεν θα σε καρτερώ άλλο. Θα περιμένω την πανσέληνο και θα κρυφτώ σαν άλλος λαθρεπιβάτης, στην μοναχική της σιωπή. Μια σκονισμένη γωνιά, θα με καλύψει με άμμο και θα μετατραπώ σε μια ζωντανή ακίνητη μάζα, με σταθερό, αργό, καρδιακό χτύπο. Δυο μάτια από τόσο ψηλά, θα ψάχνουν τη μικρή γαλάζια σφαίρα, σε έναν τεράστιο σκοτεινό ωκεανό. Σαν θύματα, που ξέμειναν σε διπλανά κελιά θα μοιάζουμε. Που η απόσταση θα είναι η μνήμη και κάγκελα, όσα δεν είπαμε ποτέ. Θα κρατάμε τα κλειδιά και για τιμωρία, θα μας έχουν αφαιρέσει τις κλειδαριές. Σαν να βρίσκεσαι στην έρημο, μπροστά σε μια τεράστια ευθεία, με ένα αυτοκίνητο που ξέμεινε από βενζίνη. Πάνω που τελείωσαν οι στροφές και είσαι σίγουρος πως τελειώνοντας αυτή την τεράστια ευθεία, θα φτάσεις στον προορισμό, το ταξίδι τελειώνει πρόωρα, με ένα φεγγάρι να ξεπροβάλλει από τον καθρέφτη, πίσω σου.
Κάποιοι λένε πως το ανθρώπινο είδος φτιάχτηκε από τον Θεό, κατά εικόνα και ομοίωση Του. Κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν, πως είμαστε μια εξέλιξη των ψαριών, που βγήκαν στην στεριά και περπάτησαν. Η τέλος, πως είμαστε απόγονοι μιας πολύ μακρινής διαστημικής αποστολής, που μας δημιούργησε σαν μοριακά παράγωγα και ξεμείναμε εδώ. Κάθε φορά που πίνω και περιφέρομαι στην πόλη, μέσα στο πλήθος, αυτά σκέφτομαι. Μια τους βλέπω όλους σαν αγγέλους που περιφέρονται πιασμένοι χέρι χέρι με δαίμονες στα φωτεινά πλακόστρωτα. Άλλη φορά, μου φαντάζουν όλοι, σαν περιφερόμενα δίποδα, πολυκύτταρα πλάσματα που υποδύονται εξελιγμένες μορφές ζωής και τις περισσότερες φορές σαν ντυμένα αποτελέσματα ενός φρικτού διαστρικού πειράματος. Σαν να περιπαίζεις την ζωή, ζητώντας την αθανασία, για κάποιον που βρίσκεται σε κώμα.
Να προσέχεις τις σκιές και τα ανείπωτα λόγια. Μοιάζουν με το κυνήγι των κομητών, πριν καούν στην ατμόσφαιρα. Ακολουθούνται από φωτιά και συντρίβονται με κρότο. Ότι και αν είναι αυτό που φεύγει, όλο και κάποιος άλλος θα σου καλύψει ματαιόδοξα το κενό. Θα σε κεράσει μια προσποιητή εξύψωση και το εξωτερικό πακέτο, θα καλύψει όλη την απουσία, του κενού εσωτερικού. Οι ψυχές, μοιάζουν με το σάλιο. Γλιστρούν ελεύθερα σε κάθε λεία επιφάνεια και ξαφνικά, γαντζώνονται στην πρώτη ανώμαλη επιφάνεια. Σταματούν, στερεοποιούνται και εξατμίζονται. Κοίτα την επιφάνεια του φωτισμένου φεγγαριού. Είναι γεμάτο από κρατήρες και σκληρές βραχώδεις οροσειρές. Εκατομμύρια ψυχές, κύλησαν εκεί πάνω. Απομακρύνθηκαν από τη γη και είτε έπεσαν μέσα στους κρατήρες, είτε στερεοποιήθηκαν και στέκουν να κοιτούν εκείνη την μικρή γαλάζια σφαίρα να χάσκει στο κενό, σαν μια κοροϊδία της εξίσωσης της βαρύτητας.
.jpg)
