05/02/14
Κόκκινα όνειρα - Το Τέλος
Κάποιοι το αποκαλούν εσωτερικό απολογισμό, άλλοι επικεντρωμένη αυτογνωσία και άλλοι συναισθηματικό ταμείο. Εγώ θα το ονομάσω ημερολόγιο σιωπής. μιας σιωπής που συντάσσεται από στιγμές, συναισθήματα και πολύ καπνό. Καπνό από τσιγάρα, καπνό από φουγάρα πλοίων που μπαίνουν σε σκοτεινά λιμάνια, καπνό από την υγρασία της ανάσας το ξημέρωμα. Το άπλωμα από τις στάλες που αφήνει το αίμα πάνω στο στάσιμο νερό, μοιάζει με την αγάπη. Αυτό είναι τελικά η αγάπη... Μια αγάπη που όλοι ορκίζονται σε αυτή. Μια αγάπη που πάντα χάνεται μέσα σε κάποιο μακρινό κόκκινο όνειρο, όταν η πολυπλοκότητα μπλέξει την μανία της διάθεσης του εαυτού,με τις στάλες...
Ποιος ορίζει τελικά τι είναι αγάπη, πότε έρχεται το τέλος κ που πάει αυτή η αγάπη όταν χαθεί. Που συγκεντρώνεται και λιμνάζει. Σήμερα θα την ορίσω εγώ και εσύ που με διαβάζεις, θα υποκριθείς πως αισθάνθηκες, πως κατάλαβες κ εγώ θα κάνω πως εισέπραξα την ενέργεια από σένα. Θα υποκριθούμε την Αγάπη λοιπόν. Οι στάλες των συναισθημάτων που κινούνται σαν σφαίρες, πάνω σε επιφάνειες στιγμών κ αφήνουν το αποτύπωμα τους στο χρόνο θα ορίζουν κ το μέγεθος της αγάπης. Όσο πιο μεγάλος ο λεκές, τόση κ η αγάπη. Αν η επιφάνεια που δέχεται τα συναισθήματα είναι πολύ προστατευμένη ή σκληρή, τότε η επιτυχία της πληγής είναι δεδομένη.. Το για ποιον είναι ένα μεγάλο ερώτημα που πάντα το απαντούν τα μάτια. Εικόνες κενού, ήχοι απο ανάσες που σέρνουν την υπαρξη τους αργά. Περπατάμε κ κουβαλάμε όλοι μας αυτους τους λεκέδες. Ξεραμένους τόνους του γκρι που προέρχονται απο το βαθύ κόκκινο.
Η θήκη δέχτηκε το ξίφος και η πληγή τον πόνο. Μια συμφωνία που στηρίχτηκε στο δίκαιο του ηττημένου. Τα βήματα σε απομακρύνουν απο το πεδίο της μάχης. Αλλης μιας μάχης χαμένης. Χωρίς πανοπλία, χωρίς ανάσα. Η ανάσα χάθηκε κ πνίγηκε μέσα σε εκείνη τη στάλα. Μια τόση δα στάλα κατάφερε να σε καταπιεί και σε ξέρασε σε μια παραλία. Σε μια κόκκινη παραλία. Το είναι σου έγινε ένα με την άμμο κ αφου δεν είχες αναπνοή, το κύμα άρχισε να σε αποσυνθέτει. Κάθε πόντο που κέρδιζε η θάλασσα, σου έπαιρνε την κάθε στιγμή που είχες φυλακισμένη μέσα στην ψυχη. Δεν την προστάτευσες καλά και έτσι την έχασες. Παραδέξου πως χάθηκες και εσύ κ η αγάπη έγινε κόκκινα κύμματα.
Θα περάσουν χρόνια και η αγάπη χάθηκε στα κύμματα. Ναι, εκεί πηγαίνει η αγάπη, όταν σωπάσει.. Κάπνισε το τελευταίο τσιγάρο κ αφέσου στα κόκκινα όνειρα.
Κόκκινα όνειρα - Το Τέλος
Κάποιοι το αποκαλούν εσωτερικό απολογισμό, άλλοι επικεντρωμένη αυτογνωσία και άλλοι συναισθηματικό ταμείο. Εγώ θα το ονομάσω ημερολόγιο σιωπής. μιας σιωπής που συντάσσεται από στιγμές, συναισθήματα και πολύ καπνό. Καπνό από τσιγάρα, καπνό από φουγάρα πλοίων που μπαίνουν σε σκοτεινά λιμάνια, καπνό από την υγρασία της ανάσας το ξημέρωμα. Το άπλωμα από τις στάλες που αφήνει το αίμα πάνω στο στάσιμο νερό, μοιάζει με την αγάπη. Αυτό είναι τελικά η αγάπη... Μια αγάπη που όλοι ορκίζονται σε αυτή. Μια αγάπη που πάντα χάνεται μέσα σε κάποιο μακρινό κόκκινο όνειρο, όταν η πολυπλοκότητα μπλέξει την μανία της διάθεσης του εαυτού,με τις στάλες...
Ποιος ορίζει τελικά τι είναι αγάπη, πότε έρχεται το τέλος κ που πάει αυτή η αγάπη όταν χαθεί. Που συγκεντρώνεται και λιμνάζει. Σήμερα θα την ορίσω εγώ και εσύ που με διαβάζεις, θα υποκριθείς πως αισθάνθηκες, πως κατάλαβες κ εγώ θα κάνω πως εισέπραξα την ενέργεια από σένα. Θα υποκριθούμε την Αγάπη λοιπόν. Οι στάλες των συναισθημάτων που κινούνται σαν σφαίρες, πάνω σε επιφάνειες στιγμών κ αφήνουν το αποτύπωμα τους στο χρόνο θα ορίζουν κ το μέγεθος της αγάπης. Όσο πιο μεγάλος ο λεκές, τόση κ η αγάπη. Αν η επιφάνεια που δέχεται τα συναισθήματα είναι πολύ προστατευμένη ή σκληρή, τότε η επιτυχία της πληγής είναι δεδομένη.. Το για ποιον είναι ένα μεγάλο ερώτημα που πάντα το απαντούν τα μάτια. Εικόνες κενού, ήχοι απο ανάσες που σέρνουν την υπαρξη τους αργά. Περπατάμε κ κουβαλάμε όλοι μας αυτους τους λεκέδες. Ξεραμένους τόνους του γκρι που προέρχονται απο το βαθύ κόκκινο.
Η θήκη δέχτηκε το ξίφος και η πληγή τον πόνο. Μια συμφωνία που στηρίχτηκε στο δίκαιο του ηττημένου. Τα βήματα σε απομακρύνουν απο το πεδίο της μάχης. Αλλης μιας μάχης χαμένης. Χωρίς πανοπλία, χωρίς ανάσα. Η ανάσα χάθηκε κ πνίγηκε μέσα σε εκείνη τη στάλα. Μια τόση δα στάλα κατάφερε να σε καταπιεί και σε ξέρασε σε μια παραλία. Σε μια κόκκινη παραλία. Το είναι σου έγινε ένα με την άμμο κ αφου δεν είχες αναπνοή, το κύμα άρχισε να σε αποσυνθέτει. Κάθε πόντο που κέρδιζε η θάλασσα, σου έπαιρνε την κάθε στιγμή που είχες φυλακισμένη μέσα στην ψυχη. Δεν την προστάτευσες καλά και έτσι την έχασες. Παραδέξου πως χάθηκες και εσύ κ η αγάπη έγινε κόκκινα κύμματα.
Θα περάσουν χρόνια και η αγάπη χάθηκε στα κύμματα. Ναι, εκεί πηγαίνει η αγάπη, όταν σωπάσει.. Κάπνισε το τελευταίο τσιγάρο κ αφέσου στα κόκκινα όνειρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου