07/02/14
Σιωπή
Ένα πιάνο είναι ο χρόνος μας, με νότες τις στιγμές. Ήρεμες μα και νευρικές. Με ένταση μα και με σιωπές. Θα κατηφορίσω στο τόπο της σιωπής απόψε κ θα σε πάρω μαζί μου, σαν αυτόπτη μάρτυρα όσων γεννά το μυαλό μου κάθε φορά που με ένα τσιγάρο στο χέρι, παρατηρώ το φεγγάρι να βουτά πίσω από το βουνό.. Υπάρχουν πόλεις κ χωριά που ξυπνούν κάθε που νυχτώνει. Άνθρωποι και πλάσματα γατζωμένα στο βυθό. Σε ένα μαύρο βυθό που έχει για οξυγόνο τα αστέρια. Εκεί γυρνούν κ χάνονται. Εκεί λησμονούν και θυμούνται.
Ο χρόνος είναι σχετικός κ μετριέται με το κλείσιμο των βλεφάρων. Πλάσματα με παράξενες υφές και χρώματα γεννιούνται και σβήνουν πριν την αυγή και για σήμερα μόνο θα είσαι εκεί μαζί μου. Τα βήματα μοιάζουν με πορεία μολυβιού, πάνω σε μουτζουρωμένο χάρτη. Τον έβγαλα από την τσέπη μου βρεγμένο και δίστασες να τον δεις, μα τα μάτια σου όρισαν την κλίμακα. Όσο η νύχτα προχωρά, η κούραση θα παίξει τον ρόλο που της είχα αναθέσει. Οι αισθήσεις θα αναλάβουν τον έλεγχο και θα αφουγκρασθούν τα τεκταινόμενα.
Φυτά ψηλά, με σκοτεινές φυλωσιές. Στάσιμα νερά και λάσπη. Η απουσία των πτηνών είναι εμφανής μα τα ακούς παντού γύρω. Είναι σε πιο ψηλό επίπεδο κ γιαυτό στρέφουμε συνεχώς το κεφάλι πάνω. Μια μυστηριακή αίσθηση, πλέκει το ασυνήθιστο με τις ευχές και παράγει ψευδαίσθηση. Όχι περισσότερη από όση κυριαρχεί στην καθημερινότητα μου. Στην δική σου; Η απάντηση θα είναι σίγουρα όχι μαντεύω. Μα αφού όλοι απαντούν όχι, ποιος την κρατά ζωντανή;
Οι νότες εδώ αντηχούν διαφορετικές κ σίγουρα στερούνται την ένταση. Δεν είναι το μόνο διαφορετικό εδώ, μα τα μάτια σου μαρτυρούν πως το φοβόσουν πως θα ερχόσουν αντιμέτωπος με τη σιωπή. Μια σιωπή εκκωφαντική. Σαν τις νύχτες που σιγομουρμουράς κάτω από τα σκεπάσματα, λες και θα σε ακούσει ο αγέρας κ θα σε τραβήξει μακριά, εκεί κάτω στη χώρα της σιωπής. Τα πλάσματα δεν σε κοιτούν. Το φεγγάρι νικημένο γυρίζει έτοιμο να πνιγεί. Ο ήλιος αχνοπατεί κ όλοι αρχίζουν να υποκρίνονται πως δεν είσαι εκεί. Κυριαρχεί μια σιωπή. Το βλέμμα σου την κουβαλά. Δεν θα υποκριθείς πως καταλαβαίνεις. Ξεκινά μια μουσική χωρίς νότες, χωρίς ρυθμό. Την αισθάνεσαι μα δεν την ακούς. Σαν να δροσίζεσαι από ένα άδειο ποτήρι νερό.
Θα τα ξαναπούμε το βράδυ. Ένα βράδυ. Κάποιο βράδυ. Καληνύχτα σιωπη..
Σιωπή
Ένα πιάνο είναι ο χρόνος μας, με νότες τις στιγμές. Ήρεμες μα και νευρικές. Με ένταση μα και με σιωπές. Θα κατηφορίσω στο τόπο της σιωπής απόψε κ θα σε πάρω μαζί μου, σαν αυτόπτη μάρτυρα όσων γεννά το μυαλό μου κάθε φορά που με ένα τσιγάρο στο χέρι, παρατηρώ το φεγγάρι να βουτά πίσω από το βουνό.. Υπάρχουν πόλεις κ χωριά που ξυπνούν κάθε που νυχτώνει. Άνθρωποι και πλάσματα γατζωμένα στο βυθό. Σε ένα μαύρο βυθό που έχει για οξυγόνο τα αστέρια. Εκεί γυρνούν κ χάνονται. Εκεί λησμονούν και θυμούνται.
Ο χρόνος είναι σχετικός κ μετριέται με το κλείσιμο των βλεφάρων. Πλάσματα με παράξενες υφές και χρώματα γεννιούνται και σβήνουν πριν την αυγή και για σήμερα μόνο θα είσαι εκεί μαζί μου. Τα βήματα μοιάζουν με πορεία μολυβιού, πάνω σε μουτζουρωμένο χάρτη. Τον έβγαλα από την τσέπη μου βρεγμένο και δίστασες να τον δεις, μα τα μάτια σου όρισαν την κλίμακα. Όσο η νύχτα προχωρά, η κούραση θα παίξει τον ρόλο που της είχα αναθέσει. Οι αισθήσεις θα αναλάβουν τον έλεγχο και θα αφουγκρασθούν τα τεκταινόμενα.
Φυτά ψηλά, με σκοτεινές φυλωσιές. Στάσιμα νερά και λάσπη. Η απουσία των πτηνών είναι εμφανής μα τα ακούς παντού γύρω. Είναι σε πιο ψηλό επίπεδο κ γιαυτό στρέφουμε συνεχώς το κεφάλι πάνω. Μια μυστηριακή αίσθηση, πλέκει το ασυνήθιστο με τις ευχές και παράγει ψευδαίσθηση. Όχι περισσότερη από όση κυριαρχεί στην καθημερινότητα μου. Στην δική σου; Η απάντηση θα είναι σίγουρα όχι μαντεύω. Μα αφού όλοι απαντούν όχι, ποιος την κρατά ζωντανή;
Οι νότες εδώ αντηχούν διαφορετικές κ σίγουρα στερούνται την ένταση. Δεν είναι το μόνο διαφορετικό εδώ, μα τα μάτια σου μαρτυρούν πως το φοβόσουν πως θα ερχόσουν αντιμέτωπος με τη σιωπή. Μια σιωπή εκκωφαντική. Σαν τις νύχτες που σιγομουρμουράς κάτω από τα σκεπάσματα, λες και θα σε ακούσει ο αγέρας κ θα σε τραβήξει μακριά, εκεί κάτω στη χώρα της σιωπής. Τα πλάσματα δεν σε κοιτούν. Το φεγγάρι νικημένο γυρίζει έτοιμο να πνιγεί. Ο ήλιος αχνοπατεί κ όλοι αρχίζουν να υποκρίνονται πως δεν είσαι εκεί. Κυριαρχεί μια σιωπή. Το βλέμμα σου την κουβαλά. Δεν θα υποκριθείς πως καταλαβαίνεις. Ξεκινά μια μουσική χωρίς νότες, χωρίς ρυθμό. Την αισθάνεσαι μα δεν την ακούς. Σαν να δροσίζεσαι από ένα άδειο ποτήρι νερό.
Θα τα ξαναπούμε το βράδυ. Ένα βράδυ. Κάποιο βράδυ. Καληνύχτα σιωπη..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου