Κίτρινο Χιόνι

           
       Τρυγώ θλιμμένος τους καρπούς της σιωπής και γλεντάω με ένα σκοπό σκοτεινό. Με μια αντάρα. Με μια πάχνη. Με ρουθούνια υγρά. Με μια κραυγή, που κουράστηκε να είναι εσωτερική. Θέλει απλά να ξεσπάσει. Να ζήσει και να χαθεί. Σαν κεραυνός που κρύφτηκε σε κοπάδι προβάτων. Λυσσώ και αναπνέω. Θλίβομαι και σκιρτώ. Χορεύω τον σκοπό της σιωπής και με ακούω να χάνομαι. Γρήγορα βήματα σε συννεφιασμένο κατηφορικό μονοπάτι. Με αισθάνομαι να τρέχω μονάχος στα μακρινά ξωκλήσια. Στα ψηλά βουνά, στις σπηλιές, στα κενά και στα μεθύσια. Κυρτώ και τεντώνομαι. Λυγώ και σηκώνομαι. Σαν αλυσίδα βουτηγμένη στο οξύ. Ποτίζομαι και δεν αντιστέκομαι πια. Καταλαβαίνω πως πια πνίγομαι και ρουφώ το νερό. 
      Μέλισσες μεταγγίζουν αίμα στα άνθη, που μετατρέπονται όλα σε λωτούς. Οι άνθρωποι τα τρώνε γυμνοί, κάτω από το φεγγάρι και έτσι ξεχνούν ποιοι είναι και από που προέρχονται. Κάνουν έρωτα με δέντρα, δανείζουν ζωή στο χώμα και έτσι παιδιά γεννιούνται από τις ρίζες. Κίτρινος αναπτήρας, κίτρινη βροχή, κίτρινο χιόνι. Σαν τηλεοπτικός δέκτης που τον κατούρησε η παχιά γάτα. Μπήκε ένα κίτρινο βέλος και μας τρύπησε στην ψυχή. Κυρτώ και τεντώνομαι. Ανοίγω τα μάτια και οι βλεφαρίδες μου στάζουν νερό. Ένα κίτρινο νερό, σαν το ουράνιο τόξο που πνίγηκε σε μια θάλασσα από χλωρίνη και έμεινε κυρτό να θυμίζει τα απογεύματα του χειμώνα. 
      Ήρθε ένας χειμώνας άγριος. Βαρύς. Γενναίος και σκοτεινός. Μεγάλωσαν τα παιδιά του χειμώνα που γεννήθηκαν στις ρίζες και πια γυρίζουν στις ερημιές, κρατώντας στο δεξί χέρι, χώμα ανακατεμένο με οργή και στο αριστερό, ένα βρώμικο κίτρινο μαντήλι. Σκαρφαλώνουν στις σκεπές και γαντζώνονται από τα κεραμίδια. Γεμίζουν τις καμινάδες με χώμα, καθώς τα κίτρινα μάτια τους φεγγοβολούν στο σκοτάδι. Βάζουν και τα δυο πόδια μέσα στην καμινάδα και ακίνητα, αφήνονται σε έναν αργό χαμό. Ύστερα ένας αγέρας πήρε τη στάχτη τους και την έκανε κίτρινο χιόνι. Κίτρινος χειμώνας, κίτρινες σκεπές, νεκρά νυχτολούλουδα, κίτρινο χιόνι.
-Έχεις εμμονές; Με ρώτησες.
-Ζεις χωρίς όνειρα;
-Άλλο σε ρώτησα.
-Κίτρινα όνειρα; Κάποια βράδια βλέπω στον ύπνο μου πως πέφτει μια κίτρινη σκόνη από τον ουρανό. Παγιδεύει τις πόρτες και τα παράθυρα και εμείς παγιδευόμαστε μέσα στα κίτρινα κουτιά μας. Παράθυρα με υγρασία από μέσα και κίτρινη σκιά από έξω.
-Τα μάτια σου είναι μελαγχολικά απόψε.
-Δεν ξέρω αν μου λείπει το χρώμα ή απλά  αν σιχάθηκα το κίτρινο. Ονειρεύεσαι;
-Δεν ξέρω πως το εννοείς.
-Ξέρεις κάτι; Ονειρεύομαι να πνιγώ και να ξυπνήσω στεγνός.
-Κίτρινα όνειρα;
-Όνειρα.
-Θα μου χαμογελάσεις απόψε;
-Θα διώξεις το κίτρινο;
        Άνοιξα την πόρτα και φτυάρισα όλο το κίτρινο χιόνι από την αυλή. Κίτρινο γκαζόν, κίτρινη κούνια, κίτρινο πρωί.