Τραίνα

-Θέλω να σε αγγίξω.
-Μα δεν με ξέρεις.
-Ξέρω όσα πρέπει.
-Πρέπει;
-Ονειρεύομαι....και στα όνειρα μου μπορώ.
-Και εγώ.
-Είσαι κάπου εκεί έξω, το ξέρω.
-Πρέπει.. Ναι πρέπει..
      Πέρασαν εκατομμύρια δευτερόλεπτα. Μέτρησα το καθένα ξεχωριστά. Σαν τον ήχο του τραίνου που κυλάει πάνω στην ράγα. Σανίδες, σίδερα, χαλίκια, βίδες, χορτάρι, λουλούδια. Σήμερα κοιτούσα κάτω από τις ράγες. Πόσο όμορφα λουλούδια φυτρώνουν εκεί. Μια νίκη της ευαισθησίας, απέναντι στην καρφωμένη συνήθεια του τραίνου να πηγαινοέρχεται μέσα σε μια οριοθετημένη διαδρομή. Ακούμπησα τα χέρια μου πάνω την γέφυρα. Κόσμος περνούσε. Τα βήματα τους , αντηχούσαν πάνω στην ξύλινη επιφάνεια. Πέρασαν αρκετά τραίνα. Νομίζω 11. Έξι προς τα πάνω και πέντε προς τα κάτω. Ένα κράτησα για σένα. Ένα που θα μπούμε μαζί και θα φύγουμε προς τον ορίζοντα.
-Είσαι ερωτευμένος μαζί μου;
-Δεν ξέρω. Όσο μεγαλώνω, ξεχνώ τις λέξεις και κρατώ τις στιγμές. Νιώθω κάποιες στιγμές, πως το οξυγόνο μου αλλάζει άρωμα. Από αδιάφορα ζωτικό, μετατρέπεται σε έντονα αστρικό. Σε νιώθω γύρω μου συνεχώς. Σε ψάχνω. Σε νιώθω να περιφέρεσαι γύρω μου χαμογελώντας, λούζοντας τα πάντα στο φως. Πριν ήξερα πως υπάρχεις κάπου εκεί έξω. Τώρα ξέρω πως είσαι κάπου κοντά.
-Πρέπει;
-Είναι κάποιες φορές που περιμένω σαν άνυδρη έρημος, την βροχή σου.
-Θέλω να σε φιλήσω.
-Μην.. Θα ξυπνήσεις μια πελώρια Άνοιξη μέσα μου. Πρέπει λες μωρό μου;
-Με σκέφτεσαι μέσα στην ημέρα;
-Ναι. Όλα συμβαίνουν γύρω μου, με την παρουσία σου.
-Και εγώ..
-Το ξέρω. Το αισθάνομαι.
-Πως; μα δεν με βλέπεις..
-Το ξέρω μωρό μου. Απλά το ξέρω. Όπως όταν αλλάζει ο καιρός και απλά ξέρω πως θα βρέξει. Όπως μέσα στο πλήθος κάποιος σε κοιτά από πίσω και γυρίζεις ξαφνικά και τον κοιτάς στα μάτια.
-Είναι φυσιολογικό να συμβαίνουν αυτά στην εποχή μας;
-Ναι. Η επανάσταση της Αγάπης φωλιάζει μέσα μας. Μας καλεί και εμείς  την υπηρετούμε.
-Γιατί γίνονται όλα;
-Για την Αγάπη. Για το καρδιοχτύπι. Νιώθεις που και που ταχυπαλμία;
-Ναι. Είδες; Χτυπάει για να σου δείξει πως είσαι ζωντανή.
-Θέλω να σε αγγίξω.
-Ήρθες.
-Τι ώρα θα περάσει το τραίνο;
-Μέσα είμαστε μωρό μου.
-Γιατί δεν κάνει θόρυβο;
-Γιατί δεν κάνει θόρυβο;
-Το ίδιο είπαμε. Φως. Είδες; Φως.
-Ναι φως.
-Είσαι ερωτευμένος μαζί μου;
-Κοίτα μέσα στα μάτια μου. Σκύψε και κοίτα. Τι βλέπεις;
-Εμένα. Να σε κοιτώ.
-Μοιάζουμε.
-Μοιάζουμε.
-Το ίδιο πάλι είπαμε. Ξέρεις πότε συμβαίνει αυτό;
-Όχι. Πότε;
-Όταν δυο καρδιές, μετατρέπονται σε μια ρόδα και κυλούν μακριά πάνω στις ράγες.
-Φεύγουμε;
-Μέσα είμαστε.
-Άρα φύγαμε.
-Πρέπει;
-Ήδη φύγαμε μωρό μου.