Εξομολόγηση

     

      Οδηγούσες.Χάζευα το ουράνιο τόξο,να οργώνει τον ουρανό. Κόκκινο,γαλάζιο,κίτρινο,καφέ.Το τελευταίο ήταν το χρώμα των ματιών σου.Κρατούσες το τιμόνι,κρατούσα το όνειρο.Γελούσες με την εικόνα και ζούσα το όνειρο.Μακριά πίσω από τα δέντρα και τα χωράφια,η θάλασσα γέμιζε τα μάτια μου με φώς.Δυνατό φώς,γεμάτο από σένα.
     Όσα δεν σου είπα ποτέ,είναι και αυτά που νιώθω περισσότερο.Λέξεις,που λες κοιτάζοντας τον άλλο στα μάτια. Χάνομαι πίσω από τα μάτια σου.Σιωπώ και χάνομαι.
Στέκομαι στα βλέφαρα σου και προσπαθώ να χαθώ,όσο πιο βαθιά γίνεται.Να μείνω όσο περισσότερο μπορώ.Σου κάνω έρωτα με την ψυχή μου..Γυρνώ κάθε γωνιά του κορμιού σου και ξέρω πως όλα είσαι εσύ.Τραβάς το βλέμμα και νοιώθω σαν να χτυπώ σε βράχο.
     Και έπειτα με ξανακοιτάς.Αφήνομαι.Και έπειτα μου ξαναμιλάς.Αισθάνομαι ... Έξω ψιχαλίζει,μα εγώ καίγομαι.
Το νοιώθω πως καίγομαι και οι λέξεις,σκοντάφτουν στα χείλη μου.Συγκρούεται η σάρκα με τα αισθήματα και παράγουν σιωπή..Η επόμενη στροφή,θα ξαναφέρει το ουράνιο τόξο μπροστά μας.Μεγαλύτερο από ποτέ.
     Και σε ξανακοιτώ.Σε παρατηρώ.Κάθε πόρος του κορμιού σε απορροφά,όπως ο βυθός την άγκυρα.Τυλίγομαι γύρω σου και εσύ,μένεις εκεί.Κλείνω τα μάτια και αρχίζω την εξομολόγηση.Την εσωτερική,αυτή που δεν θα ακούσεις ποτέ.. Με ρωτάς.. Σε κοιτώ.. Όλα είσαι εσύ.