Είμαι χώμα και νερό. Είμαι λάσπη. Είμαι σιωπή και λέξεις. Είμαι ένα σφύριγμα κάτω από ένα επαρχιακό τούνελ, μια βροχερή νύχτα. Είμαι ένα όνειρο και ένας εφιάλτης. Είμαι μια συνεχόμενη σειρά από τελείες, σε ένα τετράδιο από λευκές σειρές. Είμαι ένας χάρτινος στόχος και μία τροχείο-δεικτική σφαίρα. Είμαι μια σύγκρουση. Είμαι οξυγόνο και σπίθες. Είμαι φωτιά. Είμαι θυμός και αναπνοές. Είμαι έκρηξη. Είμαι αγάπη και οργή. Είμαι στιγμές. Είμαι αράχνη και ιστός. Είμαι σιωπή. Είμαι κυνηγός και θήραμα. Είμαι ζωή. Είμαι μια κιμωλία και ένα σφουγγάρι. Είμαι γραμμή. Είμαι δέρμα και σπυρί. Είμαι ένα πύον. Είμαι ένα ισοσκελές τρίγωνο με σπασμένη την κάτω αριστερή γωνία και ένας διαβήτης. Είμαι χαρτί. Όλοι μας είμαστε όλα. Τα κουβαλάμε όλα και ύστερα, κάποια τα ξεχνάμε στην προηγούμενη γωνιά και όταν κοιτάξουμε πίσω, όλα λείπουν. Είμαστε όσα ζήσαμε. Είμαστε όσα φοβηθήκαμε. Είμαστε όσα μισήσαμε να είμαστε. Είμαστε όσα ονειρευτήκαμε και τρομάξαμε να είμαστε. Είμαστε όσα σκεφτόμαστε κοιτώντας έξω από το παράθυρο στις 3 το πρωί. Είμαστε όσα σκάρτα προσπαθούμε να σκοτώσουμε μέσα μας. Είμαστε όσα αγαπούμε πολύ.
Υπάρχει το φως και το σκοτάδι. Υπάρχει η παγωμένη σιωπή και το γλυκό χάδι. Υπάρχει η μοναξιά και η αγάπη που μπορεί να ζεστάνει τα παγωμένα ακροδάχτυλα που το αίμα ξέχασε να τα επισκεφτεί. Υπάρχει η υγρασία της κλεισούρας και η δροσερή αναπνοή, ανάμεσα σε δυο ζεστά χείλια. Έχεις αισθανθεί ποτέ στον ύπνο σου πως είσαι πουλί και πετάς ψηλά; Πετάς. Πετάς ψηλά και αισθάνεσαι ελαφρύς. Η θα συνεχίσεις να πετάς ή θα νιώσεις την βαρύτητα να σε καλεί στο κενό. Έχεις αισθανθεί ποτέ στον ύπνο σου πως πέφτεις απότομα; Λένε κάποιοι πως εκείνες τις στιγμές, οι ψυχές μας θεριεύουν και θέλουν να βγουν για να μας κοιτάξουν. Εμείς σαστίζουμε και αισθανόμαστε την πτώση. Σαν μια μεγάλη πορσελάνινη κούκλα που πέφτει σε ένα μεγάλο πράσινο κάδο απορριμάτων. Υπάρχουμε γιατί το θέλουμε. Υπάρχουμε γιατί ονειρευόμαστε. Υπάρχουμε γιατί παρά τα αλλεπάλληλα νοκ αουτ, δεν θα πετάξουμε λευκή πετσέτα μέσα στο ρινγκ της ζωής. Πέφτουμε και σηκωνόμαστε χωρίς να ξέρουμε γιατί. Τρεφόμαστε από εσωτερικές συγκρούσεις. Ζητάμε το σκοτάδι μα φοβόμαστε τον θάνατο. Είμαστε θνητοί. Φθαρτοί. Γεμάτοι κενά και ανασφάλειες. Που μας οδηγούν σε επιλογές. Υπάρχουμε για να σκοτώνουμε όσα σκάρτα προσπαθούμε να σκοτώσουμε μέσα μας. Υπάρχουμε για όσα αγαπούμε πολύ.
Κερί, σιωπή, χάδι, μαζί, κενό, απουσία, καρδιά, ιστορία. Λυπάμαι πολύ όσους δεν νιώθουν. Δεν κριτικάρω. Λυπάμαι που δεν πυροβολούν μέσα τους όσες μικρές φλεγμονές κουβαλούν, πριν γίνουν καρκινικές εστίες. Εγώ έχω πολλά ελαττώματα. Πολλά κενά και ποτάμια εγωισμού. Όλοι έχουμε. Πάντα σκέφτομαι πως εγώ θα πρέπει να προσπαθήσω πολύ περισσότερο από όλους. Να πνίξω την τοξικότητα μέσα μου. Να αφήσω τον ήλιο να μπει σαν ζεστή ριπή και να κάψει τα όσα σκάρτα έχω μέσα μου. Να γίνει μια λάβα από αγάπη που θα καυτηριάσει τις πληγές. Υπάρχει η πληγή και η μυρωδιά του φρέσκου ψωμιού. Υπάρχει το δάκρυ και το γαλάζιο. Υπάρχει το χαλάζι και η ζέστη της σόμπας. Διάλεξε που ανήκεις και που θέλεις να πας. Όχι που σε κατέταξαν, μα που θέλεις να ανήκεις. Χαμογέλα σε ότι έκανε την μέρα σου να στραβώσει και κράτα γερά το τιμόνι προς τα ανοιχτά. Πέρασες φουρτούνες. Πέρασα. Περάσαμε και το γαλάζιο αντικατέστησε την γκρίζα βροχή. Σωθήκαμε; Όσο η αγάπη θα είναι το σωσίβιο, θα υπάρχει ελπίδα και γι αυτή την ελπίδα θα αξίζει να ζούμε. Υπάρχουμε για να σκοτώσουμε όσα σκάρτα κουβαλούσαμε μέσα μας. Υπάρχουμε για όσα ελπίζουμε και αγαπούμε πολύ. ....
