Σάββατο. 01/10/2049. Άλλο ένα ζεστό φθινόπωρο ρίχνει τις ακτίνες του πάνω στις περσίδες του παραθύρου μου. Το ενσωματωμένο ηλεκτρονικό ρολόι στον τοίχο, δείχνει 08:50. Το μαξιλάρι μου είναι ιδρωμένο. Δεν ξέρω από πότε έχω να ξυπνήσω αργά. Κάθε πρωί περιμένω τις δυο τελευταίες μέρες της εβδομάδες με την ευχή να κοιμηθώ μέχρι το μεσημέρι, μα πάντα ξυπνώ στις 08:50. Κάτι τελειώνει μέσα στο υποσυνείδητο μου εκείνη την ώρα. Κάποιο όνειρο λήγει σαν μαθηματική ακολουθία. Κάποιο εσωτερικό ρολόι στον εγκέφαλο μου, χτυπά ίσως συναγερμό. Από τότε που έκανα εκείνη την επέμβαση στο μικροτσίπ που έχω πίσω χαμηλά στο κεφάλι μου, νιώθω κάποια πρωινά, κάπως περίεργα. Βέβαια όλοι την έχουν κάνει αυτήν την επέμβαση. Μπορούμε πια να δουλεύουμε από το σπίτι. Μπορούμε να συνδεόμαστε με τον υπολογιστή, χωρίς να τον ακουμπήσουμε. Το Υπουργείο Ηλεκτρονικής Υγείας, αποφάνθηκε πως είναι απολύτως ακίνδυνη και επιβεβλημένη. Κάπου διάβασα, πως σε λίγα χρόνια η επέμβαση αυτή θα γίνεται αυτοδίκαια και στα βρέφη με το που γεννιούνται. Έτσι θα εξαλείψουν και αυτό το κενό που αισθανόμαστε μεταξύ προ-υπολογιστικής και μετά-υπολογιστικής εποχής. Παλιά λέγαμε εφηβεία, ενηλικίωση και ούτω καθεξής. Τώρα προ εγκατάστασης εξωτερικής μονάδας επεξεργασίας και μετά. Οι άνθρωποι κάνουν λάθη. Οι υπολογιστές όχι. Έτσι καταργήσαμε τους ανθρώπους από την νομή της εξουσίας. Αντί για Υπουργό Υγείας, εγκαταστήσαμε ένα υπολογιστικό σύστημα Matrix στο κτήριο του Υπουργείου και εκείνο μας ενημερώνει με εσωτερικά emails για όσα είναι σωστά για μας. Ο εγκέφαλος μας ενημερώνεται αυτόματα και προβάλει στα μάτια μας με την μορφή μικρών παραθύρων, την κάθε νέα έκδοση σωστής συμπεριφοράς ή ενεργειών.
Κάποιοι εκ των ανθρώπων έχουν συναισθήματα και κάποιοι όχι. Οι υπολογιστές δεν έχουν. Άρα δεν πέρασαν μέσα στον κώδικα των εντολών συναισθηματικές οδηγίες. Αποφάσισαν να τις καταργήσουν αφού έκριναν μετά από αρκετές πράξεις κβαντικών μικρο-μαθηματικών, πως δημιουργούν σύγχυση σε όσους διαθέτουν ακόμη συναισθήματα. Για να μην επέλθει γενικό μπλακ άουτ στο Κεντρικό Σύστημα Νευρώνων, επέτρεψαν την συναισθηματική λειτουργία για μόλις 17 λεπτά την ημέρα. Σαν να αγαπάς και να φοβάσαι για 17 λεπτά της ημέρας. Σαν να λατρεύεις και να θυμάσαι για 17 λεπτά της ημέρας. Η αγάπη κρατά 17 λεπτά. Η μνήμη για όσους έφυγαν ψηλά στον ουρανό 17 λεπτά. 17 λεπτά η ζωή μας. 17 λεπτά και μετά kilobyte. Router, σύνδεση στο ίντερνετ και επιστροφή στην κανονικότητα. Χίλια είκοσι δευτερόλεπτα συναισθηματικής φόρτισης και μετά κενό. Χίλια είκοσι δευτερόλεπτα ουσιαστικής ζωής και μετά το εσωτερικό ρομπότ, απλά σου τραβάει την πρίζα που έλεγαν και οι άνθρωποι παλιά γύρω στο 2016. Βρήκα κάποιο παλιό βιβλίο πέρυσι μέσα σε μια ντουλάπα. Στάθηκα τυχερός γιατί βρισκόμουν μέσα σ'αυτά τα 17 λεπτά όταν άρχιζα να το ξεφυλλίζω. Ρούφηξα γαλάζιους ουρανούς, αστέρια, ηλιοβασιλέματα, χάδια, αναπνοές στο σκοτάδι, ένα τσιγάρο στα δύο, καρδιοχτύπια. Έτρεχα τις σελίδες για να προλάβω να καταγράψω όσα περισσότερα μπορούσα. Έγραφα στον εσωτερικό σκληρό μου δίσκο τα πάντα. 22 σελίδες σε 17 λεπτά. 1124 kilobytes.
