Σιγά σιγά αρχίζω να ξεχνάω. Αργά, σαν φωτογραφία που ξεβάφει από τον ήλιο. Σαν χρώματα που ένα ασπρόμαυρο ποτάμι, τα μετατρέπει σε γκρι φύλλα. Χαμένη παλέτα σε σωρό από σκουπίδια. Το μυαλό μου αρχίζει να διαγράφει προσωρινά, ότι με σκοτώνει. Δημιουργεί ζώνες άμυνας, έπειτα εγκλωβίζει τον "εχθρό" κ τέλος τον σκοτώνει με το να παγώσει τις στιγμές, ώσπου να χαθούν σε ένα λαβύρινθο. Γλιστερή κατηφόρα γεμάτη στροφές, με έναν σκοτεινό πάτο. Πιο πολύ τρομάζεις που δεν ξέρεις τι υπάρχει εκεί κάτω, πάρα με την παρουσία.Έχει σημασία τελικά να ξέρουμε τα πάντα; Εγώ πιστεύω πως όχι. Η λεπτομέρεια σκοτώνει την μαγεία...
Ώρες, ώρες μέσα στην ημέρα αναρωτιέμαι αν και όλοι οι άλλοι έχουν τέτοιες στιγμές. Το να εξωτερικεύεις όσα κουβαλάς μέσα σου είναι μαγικό. Δίνεις κ ξαναδίνεις κ ξέρεις πως το απόθεμα δεν θα τελειώσει ποτέ. Τους κοιτώ μα δεν βλέπω παρόμοια συμπτώματα. Σαν να ψάχνεις βήματα στην έρημο μου μοιάζει.. Δεν έχουν αλήθεια η ντρέπονται να τα δείξουν;
Να είμαι μόνος σε αυτή τη μάχη άραγε ή έχω σιωπηρούς συνδαιτυμόνες..; Αν δεν μοιράζεσαι τα συναισθήματα, νομίζω πως γυρίζουν προς τα μέσα κ σου επιτίθενται. Σαν ένα μικρό μπαλόνι γεμάτο με αγάπη που το έβαψα με κόκκινο χρώμα. Για όσο καιρό διατηρείται στο στήθος σου, εισπράττει τους καρδιακούς παλμούς, τον ιδρώτα. Όσο περνάει ο καιρός και το συναίσθημα συνεχίζει να είναι εγκλωβισμένο, αρχίζει η διάσπαση στο μπαλόνι.
Η υφή αρχίζει να γίνεται πιο τραχιά κ η αίσθηση πιο σκληρή. Τα συναισθήματα αγγίζουν το δέρμα κ απορροφούνται από τους πόρους. Σαν ακτινογραφία στον ήλιο. Η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει. Αφού εγκλωβιστούν μέσα σου, επιτίθενται σαν λυσσασμένα σκυλιά, που απαιτούν να βγουν. Η ώρα της φυγής όλο κ πλησιάζει αλλά συνεχώς ξεμακραίνει. Τα μάτια σου λειτουργούν σαν καθρέπτης. Ανοιγοκλείνουν κ όποιος ξέρει καταλαβαίνει. Όσοι αγνοούν προσπερνούν.
Ένα θα πω πριν κλείσω την στρόφιγγα της σκέψης. Άρχισε να παρατηρείς γύρω σου κ η ώρα της φυγής θα γίνει μακρινή εικόνα από παγωμένο ποτάμι.
