Κάθε μέρα πράγματα κ άνθρωποι πάνε κ έρχονται. Μαζί τους πάω κ έρχομαι κ εγώ. Κάνω πως ακολουθώ τους κανόνες που προσυπέγραψα όταν μπήκα στο παιχνίδι της ενηλικίωσης. Εξαπατώ όσο πιο επαγγελματικά μπορώ και δείχνω διαθέσιμος κ ικανός. Κομμάτι μιας αλυσίδας στηριγμένης στο παράλογο κ την υποκρισία. Από το σχολείο ακόμη έμαθα να είμαι παπαγάλος κ να κρατώ την όποια κριτική μου σκέψη για μένα. Απουσίαζε ο χώρος για πνευματική ανάπτυξη.
Ο πόθος για την καλύτερη γκόμενα στο προαύλιο, δικαιολογούσε κάθε υποκριτική προσπάθεια. Επιβολή σε σαχλό πλήθος από αναμαλλιασμένους επιβήτορες. Η ανάγκη να περάσω όλα τα μαθήματα κ να μην ασχολούμαι το καλοκαίρι ξανά μαζί τους δικαιολογούσε κάθε ευρηματική μορφή αντιγραφής. Πάντα ξεχώριζα τους καθηγητές που είχαν το χάρισμα να σε κάνουν να ονειρεύεσαι αλλά η απογοήτευση από τα χονδροειδή βουβάλια που έπαιζαν σαν "καθηγητές", μου φάνταζε σαν την απόδειξη του υπαρκτού σοσιαλισμού. Ότι κ αν παράξεις, ότι κ αν δημιουργήσεις θα αξιολογηθείς ανάλογα με το τι ψηφίζεις. Σαν μια στάνη το έβλεπα το σχολείο, που παρήγαγε ζωικά αντίγραφα των εκπαιδευτών του.
Ο στρατός κ ο εγκλεισμός του έκανε την μοναξιά μέσα μου να γιγαντώνεται. Η αναγκαστική υπακοή έστω κ σε παραγγέλματα που προσπαθούσαν να ξυπνήσουν μέσα μου την ανάγκη να ανήκεις σε μια ομάδα, στο να ανήκεις κάπου με έκανε να κοιτώ τα πάντα μέσα από μια ασπρόμαυρη ματιά. Κάτι σαν sepia σε ουράνιο τόξο. Η μοναξιά παίρνει μια πελώρια μορφή κ να με πνίγει. Ο διαμελισμός μεταξύ των θέλω κ των πρέπει είχε ξεκινήσει σαν ηφαίστειο που ξερνά κόκκινη λάβα κ θειάφι μέχρι τα σύννεφα.
Έπειτα ήρθε κ το δοξασμένο πεδίο δράσης που είναι οι σχέσεις με το άλλο φύλο. Η απόλυτη επιδοκιμασία της υποκρισίας. Αν αφεθείς κ λειτουργήσεις με συναίσθημα πληγώνεσαι κ αν το παίξεις το παιχνίδι με τους όρους του κ φύγεις νωρίτερα απλά περνώντας τον χρόνο σου, απόλυτος νικητής. Άφθαρτος πολιορκητικός κριός του τίποτε. Τυφλός οδηγός σε κατηφόρα.
Σκόρπιες σκέψεις με το χέρι στην πληγή της μοναξιάς που ποτέ δεν ασχολούμαι με τα δικά μου λάθη. Καληνύχτα μοναξιά...
